ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

Geçenlerde yine bir telefon çaldı. Bizimki fırladı. Bir duysanız, bizimkinin havucu çok sevdiğinden tutun, atkı takmaktan hiç hoşlaşmamasına, yatarken giydiği pembe pijamasının kenarındaki bağcıkların ne kadar uzun olduğuna varana kadar her şey konuşuldu.

Doğana kadar bin bir türlü heyecan yaşadık. Acaba nasıl olacak, kime benzeyecek, nasıl yürüyecek, nasıl konuşacak... Ama bir kere aramıza geldiler mi günler su gibi akıp geçiyor. Yavrumu kucağıma aldığım ilk gün daha dün gibi aklımda. Ama şimdi kocaman kız oldu, telefonda bile konuşuyor, bıcır bıcır. Geçenlerde yine bir telefon çaldı. Bizimki fırladı. Konuştukça konuşuyorlar, konuşmalardan da kim olduğunu çıkaramadım. Bir duysanız, konuşmadık tek bir konu bırakmadılar, bizimkinin havucu çok sevdiğinden tutun, atkı takmaktan hiç hoşlaşmamasına, yatarken giydiği pembe pijamasının kenarındaki bağcıkların ne kadar uzun olduğuna varana kadar her şey konuşuldu. Tabi merak ediyorum kimle konuştuğunu ama anne olunca merakınızı yenmek zorundasınız, özgüvenini zedelemek için onu engellemeyeyim diyorsunuz. Neyse artık en sonunda “Peki güle güle, annemi veriyorum” dedi. Ben de bekliyorum. Ne yaptı peki, sen ahizeyi bir güzel tut bana doğru, kadıncağızın da duyacağı şekilde suratını da ekşiterek “Anne bu kim yaa?” demesin mi.. Bir yandan telefondakine rezil oldum diye utanıyorum, bir yandan bizimkinin gevezeliğine ve sevimliliğine bayılıyorum. Eski komşumuz çıktı telefondaki, tabi ki o da güldü duyduklarına. Ama anne olmak böyle işte, çocuğunuzun yaptığı küçük bir sevimlilik, küçücük bir şey bile içinizi sevinçle, coşkuyla doldurup yaşama sevinci veriyor. Belki çok büyük bir olay değil ama paylaşmak istedim...

Özgen TOPER