Öncelikle iki yaşında çocuk sahibi annelerden aldığım güzel mesajlar için teşekkür ederim. Gördüm ki yalnız değiliz. Yaşanılanlar hemen hemen aynı. Tepkiler ortak. O halde iki yaş konusuna devam.
İki yaş civarında yaşanılan en önemli sorun, yaşanılan sinir krizleri. Genel nedenleri ise, açlık, yorgunluk, sıkıntı, ilgi eksikliği ve ona “Hayır” demek! Aslında pek çok nedenden dolayı agresif tavır içine girebiliyorlar. Çünkü dürtülerini henüz nasıl frenleyebilecekleri konusunda yetkin değiller.
Çok iyi biliyoruz ki amaçları bize hayatı zorlaştırmak değil.
Ancak zaman zaman yaşanılanlar gerçekten hiç bitmeyecekmiş gibi geliyor. Bazen kendime soruyorum. “Şimdi bu meydan okuma mı? Senin dediğin mi? Benim dediğim mi?” İnsanın inanası gelmiyor. Üç karış boyu ile mücadele ediyor. Elbette amacı, yeni özgürlük alanı elde etmek. Ancak bunu gösterme şekli… Bunu sadece iki yaş çocuğuna sahip bir anne anlayabilir. Yani bu dönem bizim sabır dönemimiz. Sakinim, sakinim, sakinim…
Sinirlendiğinizde sanki kontrolden çıkmış gibi hissediyor olabilirsiniz. Merak etmeyin, bu sadece size özel bir durum değil. Gelen mesajlardan görüyorum ki hepimiz aynı durumdayız. Sonrasında ise bir pişmanlık, kendini suçlama durumu ki sormayın gitsin. Ancak iki gün sonra en başa dönen bir durum. Anladım ki bu süreç böyle geçecek. Okuyup araştırdığım, soruşturduğum şeyler beni çok rahatlatıyor. Siz de rahatlayasınız diye hemen söylüyorum: tüm bunlar üç yaşa gelince azalıyormuş! O agresif, her şeye bağıran, sabırsız, aşırı tepkiler veren çocuk gidiyor, yerine daha sakin, kendini rahat ifade eden bir çocuk geliyormuş.
ÜÇ YAŞA AZ KALDI!
Yani az kaldı. Kendi adıma 178 gün, 16 saat var. Evet evet bu kadarcık kaldı!
Şaka bir yana her şeyin başında sabır ve tutarlı tavır geliyor. Elbette yapacağımız konuşmalar. Çünkü verdiğimiz tepkiler ve konuşma tarzımız onun inanç sistemini de oluşturmakta. Agresif tavırlarını beslemek yerine, doğru yönlendirmelerle onu gelecek dönemlere taşımak, gelişimi açısından çok önemli.
ÖRNEK VERECEK OLURSAM:
Diyelim oyun parkında bir arkadaşı ile oynuyor. Karşısındaki çocuk oyuncağını elinden aldı, sizin çocuğunuz da ona vurdu. “Çok ayıp vurulmaz, kötü bir çocuksun” demek yerine, “Oyuncağını aldığın için sinirli olduğunu biliyorum. Ama vuramazsın. Bu arkadaşının canını yakar.”
Ayrıca böyle bir durumda onu anladığınız bilmek, çocuk için önemlidir. “Küreğinle işin bitti sanırım. Küreğinle oynamayı bitirdiğine göre arkadaşının oynamasına izin verebilirsin. Bitirdin mi yoksa biraz daha oynayacak mısın?” gibi bir soru, onu duygularını anladığınızı da gösterir. Aynı zamanda paylaşma konusunda yaşadığı isteksizliği de yenmesine yardım etmiş olursunuz. Kendini kötü hissetmeden cesaretlendirmiş de olursunuz. Zorlamak yerine, kararı vermesine yardımcı olursunuz.
KORKULAR…
İki yaş çocuğunun korkuları da onun bu agresif tavrına neden olabiliyor. Çünkü hala tam olarak kendilerini güvende hissetmedikleri için bu korkularıyla başa çıkmasında ona yardımcı olmak önemli. Onun korkularına ciddi yaklaşmak gerekiyor. Rahat ve saygılı şekilde yaklaştığınızda ve korkuyu büyütmediğinizde çözüme yaklaşmışsınız demektir. Bu konu hakkında ona bir hikaye, masal anlatabilirsiniz. Korkuların üstesinden gelen bir karakter onun rahatlamasına yardım edebilir.
Kısaca sabır devam, anlayış devam. Onlar bizim canımız, sağlıklı ve sevgi dolu büyümeleri için elimizden gelenin en iyisini yapmaya devam.
