ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

Eşimle 5 yıl önce İzmir’de tanıştık. Aradan 4 yıl geçtikten sonra tesadüfler yine bizi karşılaştırdı ve güzel bir beraberliğe başladık. Beraberliğimizin 8. ayında nişanlandık, 11. ayında yani 22 Ağustos 2006 tarihinde evlendik.

İkimiz de bir bebeğimizin olmasını çok ama çok istiyorduk. 1 ay geçti, 2 ay geçti, 3. ay da geçti, sanıyordum ki adetim 1 hafta gecikti. Önce gittik bir test aldık eşimle yaptım evde negatif gibiydi yani 2. çizgi çok açık hatta yok gibi görünüyordu. Ama bir heyecan vardı içimde nedense. Ertesi gün sağlık ocağına gittik idrar testi yaptırmaya, idrar örneğini verdim hemşire bekleyin dedi ama 2 dk. sonra hemen bir kağit tutuşturdu elime: NEGATİF... Ben kaldım öyle... Evde yapılan testlerde bile 5 dk. bekleniyordu bu kadın niye bu kadar az sürede vermişti sonucu?? Neyse biz eve döndük. Aradan 2-3 gün daha geçti bende yine tık yok. Adet olmuyorum. Eşime dedim özel bir polikliniğe gittik kan testi yaptırmaya. Akşam 8 gibiydi. Kan aldılar ve ben beklemeye başladım. Hemşireyle muhabbet ediyoruz. Aradan 15 dk. geçti elindeki kağıda müsbet (+) yazdı tebrik ederim dedi, elime tutuşturdu. Ben teşekkür ettim ama şok bir vaziyette... Çıktım odadan eşim bekliyor, pozitifmiş dedim, o da şok; “iyi” diyebildi sadece. Çıktık yolda hiç konuşamadık, eve geldik, kapıdan girdik ve ikimiz de zıp zıp zıplıyoruz, deliler gibi bağırıyoruz, birbirimize sarılıyoruz çocuklar gibiyiz...

Hemen telefonlara sarıldık anneannemizi, babaannemizi, teyzemizi, halamızı aradık. Ben çok şükür sorunsuz bir hamilelik geçirdim. Hiç sorunum olmadı. Kustum filan ama onlar da olağan şeyler zaten. Neyse tahmini doğum günü geldi çattı ama bizim kızın gelmeye niyeti yok gibiydi. Herkes onu bekliyordu, doktorum beni günaşırı NST’ye çağırıyor, gidip NST’ye giriyordum. NST olduğum gün sabah yine NST’ye çağırdı, girdim. İrem’in kalp atışları çok reaktif değildi ve hemşireler doktora haber verdiler. Doktorum yatışını yapın dedi ve biz kızımla hastaneye yattık, serum bağladılar, her 2 saatte bir NST’ye giriyordum ama sancım yoktu, saat 13:00 gibi seruma suni sancı verdiler. Aradan zaman geçti NST sonuçlarında sancı çıkıyor ama ben hissetmiyorum. Sancı hissetmediğim için de açılmam olmuyordu. Açılmamın olmadığını da çok acı bir deneyimden sonra öğrendim. Berbat bir pelvis muayenesinden sonra yani. Dakikalarca ağladım. Saat 19:00’da doktorum geldi ve son NST sonuçlarına baktı bebeğimin kalp atışları yine reaktif değildi. Bana artık bebeği sıkıntıdan kurtaralım dedi. Ben de tamam dedim. Saat 20:45’te hemşire geldi ve ikinci bir kabus; sonda takıldı. Beni sedyeyle ameliyathaneye indirdiler. Ameliyathane kapısında eşimi öptüm ve iki erkek görevli beni ameliyathaneye götürdü. İçerisi çok serindi ve bu serinlik hoşuma gitti çünkü hastane çok sıcaktı. Birden doktorumu gördüm,  “Ohhh” dedim içim rahatladı tanıdık ve güvendiğim birini görünce. Yattım ameliyat masasına, doktorum geldi üşüyüp üşümediğimi sordu, örtü verelim dedi, yok gerek yok dedim. Anestezi uzmanını bekliyorduk, o da gelince beni oturttular ve belimden iğneyi yaptılar bacaklarım anında uyuştu. Örtüler örtüldü, tansiyon aleti bağlandı, serum bağlandı ve saat tam 21:00’de ameliyat başladı. Tabi ki herşeyi hissediyorum ama acı yok. Anestezi uzmanı yapılan herşeyi bir bir anlatıyordu bana “Şimdi kasılma çekme gibi hareketler hissedeceksiniz” dedi ve ben acaip derecede sarsılmaya başladım ama yine acı yok. Saat tam 21:10 veeee “İşte bebeğiniz” dediler. Allahım öyle güzeldi kiii... Ağlıyordum, gözlerimden boşalan yaşlara bakıp herkes ağlamaya başladı ki ameliyat ekibi sırf erkekti. Fonda süper bir müzik: “Kaç yıl geçti aradan ayrı ayrı, bitsin artık bu hasret kavuşalım gayriii” Sezen’den. Veee bebeğim artık göğsümdeydi, Sezen’in de dediği gibi aylar sonra artık hasret bitmiş, kavuşmuştuk işte. Aman yarabbi tarifi mümkün olmayan bir duygu bu. Ben ağlıyorum kızım ağlıyor, herkes ağlıyor. Doktorum bile “Ağlattın beni işimi yapamıyorum” diyor bana. Allah tüm isteyenlere bu duyguyu yaşatsın  inşallah. Ve hiç korkmayın sezaryen çok kötü bir şey değilmiş. Ve mümkünse uyanık olun. Bebeğinize kavuştuğunuz her anı saniye saniye hatırlamak süper bir şey. Herkese spinal anesteziyi tavsiye ederim.

Arkadaşlar hikayem uzun oldu ama gerçekten ben bu yazdıklarımı tüm içtenliğimle yazdım, sabredip okuduğunuz için teşekkür ederim.

Filiz EROL KIYAK