ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

04 OCak 2005 akşamı: Yarın doğuma giriceğim. Çok heyecanlıyım. Ev curcuna gibi. Kardeşlerim annem kayınvalidem hepsi bizdeler. Beni bir türlü uyku tutmuyor yarını ve doğum anını düşünmekten. Eşimle yanyana yatıyoruz ama ikimizde sabahı düşünüyoruz. O benim uyuduğumu zannediyor. Ne mümkün. Sonra ben kalktım bir baktım ki hiçbirisi uyumamış. :))) Benim yaramaz gene çok hareketli oda çok heyecanlı anlaşılan.

Oğlumla karnımdayken son gecemiz. 9 aydır beraber nefes alıyoruz çok merak ediyorum ama biz bu duruma da alışmıştık hani ::))) Eşim de uzun uzun konuşuyor oğluyla. Bak yarın görüşeceğiz. Heyecanla seni bekliyoruz biz diyor. En sonunda saat 3 gibi yatıyoruz.
5 Ocak 2005 sabah saat 7:00 gibi ayaktayız hepimiz. Herkes heyecanlı. En çok da ben yüzümde bir gülümseme anlatamam. Eşimin elinde kamera herkesle konuşuyor. Benim ve oğlunun karnımdayken son görüntülerini son hareketlerini çekiyor. Bak oğlum sen doğuma giderken böyleydin demek içinmiş ::)) Anneciğimle vadalaşıp evden çıkıyoruz. Hastaneye 5 dakika sonra ulaştık. Hemen işlemleri yaptırıp odamıza yerleştik. 1 209 numaralı oda ::)))
Bir süre sonra doktorum geldi son bir kontrol etti. Hazır mısın doğuma dedi, bende hazırım herhaldede dedim ::)) Aslında çok korkuyordum. İğneden korkan ben şimdi narkoz alıp doğum yapıcam ama çaktırmıyorum o ayrı mesele ::))) NTS ye bağladılar. Kalp atışlarını dinledik oğluşun. Daha sonra anestezi uzmanı ve doktorum beraber geldiler. Anestezi uzmanı birşeyler sordu cevapladık genel anestezi olmaya karar verdik. Çünkü ben çok panik haldeydim. Hatta kızarmış yeşil domates gibiydim diyebilirim ::))) Hemşire geldi ameliyat için hazırlıklar tamalandı. Bu arada eşim elinde kamera her saniyeyi kayıt ediyor ::)) Saat: 09:00 gibi hastabakıcı geldi sedyeye yatırdılar beni. Eşim bir elimden tutuyor diğer elimde Zelis'le Arzu ameliyathane kapisina kadar geldiler. Kızlarla ameliyathanenin dış kapısında vedalaştık. Hepsinin gözleri nemli benim yüzümde ise acaip bir gülümseme ::)) Eşim içeriye kadar geldi. Normalde oraya almıyorlarmiş ama eşim kimseyi dinlemedi ameliyathanenin önünde vedalaştık. Öpüştük sizi burada bekliyorum dedi. Biz içeri girdik :(( İçeride güzel bir müzik var. Ekiple tanıştık. Çocuk doktoru geldi onunla tanıştık. Herkes çok keyifli hatta hiç unutmam bir Semra Hanım muhabbetidir devam etti ::))) Anestezi uzmanı geldi. Hazır mısın oğluna kavuşmaya dedi. Ben yok doktorumu görmek istiyorum o olmadan olmaz dedim ::)) Herkes güldü Ali Rıza Bey geldi buradayım korkma şimdi hazır mısın bakalım Batuhan Paşaya kavuşmaya dedi. Bende şimdi oldu dedim ve anestezi uzmanı iğneyi yapti. Ben orada kopmuşum ::))) Durmadan bağırıyorum. Nefes alamıyorum. Ölmek istiyorum diye. Doktorumda beni sakinleştirmeye çalışıyor "hadi uyan artik bak oglun yukarda seni bekliyor". Ayılmazsan akşama kadar oğlunu göremezsin diyor. Ben gene nefes alamıyorum diyorum acayip sesler çıkartıyorum. Bu baygınlık anında durmadan oğlum nasıl güzel mi diye soruyorum ::)) Bir süre sonra nefes alışlarım düzelmeye başladı. Hadi artık oğluna kavuşma vakti dedi doktorum ve beni odama çıkardılar. Yatağıma yerleştim gözlerim oğlumu arıyor. Hemen getirdiler.. Göz göze geldik.. Allahım Allahım o ne muhteşem birsey. Canım benim. Minicik burnu, upuzun saçları, yumuk yumuk gözleriyle giyinmiş süslenmiş annesini bekliyor ::)) Hemen aldım kucağıma kokladım içime doyasıya... Gözümden yaşlar akmaya başladı. Eşim bir tarafta sevdiklerim yanımda meleğim kucağımda bundan daha büyük mutluluk olur mu ::))) Tanışma kaynaşma faslından sonra emzirme faslına geçtik. Benim yaramaz böcüğüm o kadar meraklıydı ki hiç zorlanmadı emmekte. Benim için zor oluyordu kolumda serum. Burnumda oksijen ama onun için herşeye değerdi... Birbirimize çok çabuk alıştık. Sık sık emziriyordum. Bakmaya doyamıyorduk. Ameliyattan çıkmam uzun sürmüş nefes alma problemi yaşadığım için. Herkes bebeğe sevinirken benim geç çıkmam endişelendirmiş onları. En kötüsü de doğumdan hemen sonra oğlumda aynı problemi yaşamış hem doktorunun söyledikleri hemde kamerayı kapatmayı unutmuşlar oradaki kayıtlardan gördüklerimiz çok kötüydü. Nefes alamamış mosmor morarmış. Neyseki çabuk düzelmiş. Ya diyorum ben epidural  sezeryan yapsaydım nefes alamadığını görseydim. N'apardım acaba. Allah korumuş ve yavrumuzu bize bağışlamış. Neyse kötü olaylar geçti. Öğleden sonra kendime geldim. Akşam üzeride ayaklandım zaten. Hatta oğlumun altını bile temizledim. Herşeyiyle kendim ilgilenmek istiyordum. Gece hastanede cümbür cemaat kaldık. Çok güzeldi. Uslu oğlum benim, çok yaramazlık yapmadı. Bütün gece eşimle oğlumuzu seyrettik. Çok mutluyduk...

2 gece hastanede kaldık. 7 Ocak Cuma günü evimize 3 kişilik bir aile olarak döndük. Önce odasına getirdi babası sonra da bütün evi gezdirdi ::))) Allah her isteyeni evlet sahibi yapsın. Acılarını da bizlere yaşatmasın...

Sevgilerimle...
Munise Güven