ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

Evleneli 7 ay olmuştu. Henüz bebek düşünmüyorduk. 2 sene sonrası içindi planlarımız. Tamamen sürpriz olmuştu bebeğimin gelişi; bana, babasına ve diğer aile fertlerine...

Onun geleceğini öğrendiğimiz an dün gibi aklımda. Ne kadar ileri tarihler içindiyse de planlarımız, biz sevinç yumağı oluvermiştik eşimle. İşte şimdi, gerçek bir aile olacaktık!

İlk 3-4 ay cinsiyetini merak etmekle geçti günler. Tabii öncelikle sağlıklı olması tek dileğimizdi. Doktor kontrollerimizde de her şeyin yolunda gittiğini duymak bizi daha da mutlu ediyordu. Çok güzel bir süreçti; boyu bu kadar olmuş, kilosu şu kadar olmuş...

Ayrıca miniğim beni de hiç üzmüyordu. Çok rahat bir hamilelik geçirdim. Herkese de Allah nasip etsin. Onun sevgisi, gelişini öğrendiğim ilk an yüreğime düşmüştü. Bir an önce ona kavuşmak istiyordum. Tabii biraz da korkuyordum. 3,5-4 aylık olduğunda bir oğlumun olacağını öğrendim. O andan itibaren hayalini kurmaya başladım: Nasıl olacak, kime benzeyecek diye... Bir doktor kontrolü sırasında onun gülen yüzüyle karşılaşmıştım, tabii bu ultrason görüntüsünden bariz babaya benzeyeceği belliydi, ama en emin olduğum şey güler yüzlü olacaktı benim oğlum.

Bu güzel ve heyecanlı süreç 29.05.2010 sabahı son buldu ve minik oğluma kavuştum. Onu gördüğüm anı unutamam. Allah’ım o benim miydi? İnanamıyodum. Aramıza, ailemize hoş gelmişti, mutluluk getirmişti benim güzel oğlum, Sefer Ozan’ım...

Çok güzel bir duyguymuş gerçekten annelik. Allah, yaşamak isteyen herkese yaşatır umarım. Onun her gün büyümesini izlemek çok ama çok güzel. Allah sana ve senin gibi günahsız bebeklerimize uzun ömürler versin bebegim. Bir tanecik oğlum, hayatımın anlamı Sefer Ozan’ım. Seni çok ama çok seviyoruz bir tanem...

Nazan Mavanaci