ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

6 ay önce güneş gibi doğdun hayatımıza. 6 ay önce anne olmanın gizemli tılsımını hediye ettin bana. 6 ay önce ben “ben” oldum artık. Öncesi yokmuş... Ada çiçeğim sadece 6 aydır bizimle; her anını doyasıya yaşadığım, bebeğimi doyasıya öpüp kokladığım, doyasıya “anne” olduğum 6 ay...

İşe gitmek üzere erkenden uyanıyorum sabah. Daha yüzümü yıkamadan bebeğimin beşiğinin yanına gidiyorum. Hayır, yanlış anlamayın, öpmüyorum. Öpmeye kıyamıyorum. O kadar harika uyuyor ki kıyamıyorum öpmeye. İzliyorum sadece. Uzun uzun izliyorum bebeğimi. Nefes alış verişini, nefes aldıkça göğsünün hareket edişini izliyorum. Karşımda uyuyan küçük mucizeme bakıyorum, benim mucizeme. Ve şükrediyorum...

Ben hazırlanıp evden çıkmak üzereyken uyanıyor artık meleğim. Anneannesinin kucağında yolcu ediyor beni. Bu sefer öpüyorum doyasıya. Ben öptükçe gülüyor. İşteyken aklım fikrim hep bebeğimde oluyor. “Acaba uyuyor mu? Mamasını içti mi? Ağladı mı? Ateşi var mı?..” Kimselere emanet edemedigim için anneannesi baktığı halde bebeğime, aklım hep evde oluyor. Annemi arayıp sormak istiyorum bebegimi, ama aramıyorum. “Belki uyuyordur meleğim. Telefon sesinden uyanır belki” diye arayamıyorum.

BENİ TANIYOR ARTIK!
Eve döndüğümde eğer uyumuyorsa, anneannesinin kucağında kapıda karşılıyor beni. Ben daha ona seslenmeden beni kapıda görünce gülüveriyor hemen. Tanıyor artık beni. Beni gördüğü zaman gülüyor. Tanıyor beni. Ben onun annesiyim... Tanıyor beni. Gözlerim yaşarıyor sevinçten. Ellerimi yıkayıp daha üzerimi değiştirmeden bebeğimi kucağıma alıyorum. Tüm yorgunluğumu unutuyorum. Bebeğimle biraz vakit geçirdikten sonra akşam yemeği için hazırlık yapmaya başlıyorum. Sonrasında yemek yap, ye, yıka derken yatma vakti geliyor. Meleğimi yine izliyorum beşiğinin başında. Yine kıyamıyorum öpmeye. Yüzüne yaklaşıp kokluyorum sadece. Yorgun ama mutlu bir şekilde bitiriyorum günü.

Bütün bunları neden mi anlattım? Bebeğimizi kucağımıza almadan önce eşimle 3 yıldır devam eden mutlu bir evliliğimiz vardı. Bebeğimiz yanımıza gelmeden önce okulda ögretmen, evde eştim, anne-babamın kızı, arkadaşımın arkadaşı, dostumun dostuydum. Her bir kimliğim ayrı ayrı beni beklerdi gün içerisinde. Ama artık okulda ögretmen ve anne, evde eş ve anne, anne-babamın yanında çocuk ve anne, arkadaşımın yanında arkadaş ve anne, dostumun yanında dost ve anneyim. Ne yaparsam yapayım, nereye gidersem gideyim “anne” olmanın büyüsü hep yanı başımda, hep benimle, hep yüreğimde. “Anne” olmanın büyüsü yapıştı diğer kimliklerime, hiç ayrılmıyor. Ve ben “anne” olduğum için, Beren Ada’nın annesi olduğum için kendimi çok şanslı ve mutlu hissediyorum.

Seni seviyorum canım kızım...

Annen...

 

Sakine Koca Sincer