ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

Canım oğlum Mirhan’ım, seninle birlikte, sen doğana kadar ne kadar yapabiliyorum desem de aslında yapamadığımı öğrendim; başka gözle, başkasının gözüyle dünyaya bakabilmeyi... “Her şerde bir hayır vardır” demeyi, pozitif olmayı sen bana öğrettin.

Aslında  başkası değilsin; sen ben’sin! Benim yapamadıklarımı yapsın, benim eksiklerim onda olmasın, zamanla başkası olsun, kendi olsun, birey olsun diye çabalayıp ama biraz da “Ben olsun” diye yetiştiriyoruz biz anneler sanırım sizleri...

Dönüp kendime bakmayı, kendimi yetiştirmeyi ve değiştirmeyi öğrendim ve bundan hiç gocunmadım...

Benim yapamadıklrım nedir? Daha iyi giyinmek, daha güzel oyuncaklarla oynamak, daha iyi okullarda okumak, doktor, hakim olmak ya da toplumda geçerli parmakla gösterilecek bir meslek sahibi olmak mı?..

Keşkelerimi hatırladım...

Gönül Allah’ın Kabe’siymiş, onu kıranın iki yakası biraraya gelmezmiş. Küçük hataları es geçmeyi, sabırlı olmayı, daha iyi bir insan olmayı öğrendim...

Bütün bunları yapmaya çalışırken, senin ilgilendiğin her şeyle ben de ilgileniyorum. Hani derler ya “Annelerin dört gözü vardır” diye; çaydanlık ocağın kenarında mı, bozuk paralar el altında mı, çekmecelerde kesici alet var mı, camlar kapalı mı, balkon kapısı kapalı mı?.. Kontrollü olmayı öğrendim...

Hüznün karanlığa teslim olduğu gecelerde senin varlığınla direnirim hayata. Karanlık içinde sana bakarım. Ellerin, gözlerin ne kadar güzel....Uyurken seni izlerim. İşte uyandın. Ya acıktın, ya susadın ya da oyun istiyosun ama benim elim kolum kalkmıyor dizlerimim bağı çözülmüş sanki... Ama yine de kalkarım seninle oynarım, gülerim...

Dik durmayı öğrendim...

Canım oğlum hayatıma getirdiğin tatlı telaşlardan şikayet etmiyorum. Aksine benim küçük öğretmenim olduğunu düşünüyorum...

İyi ki varsın bi’tanem...

Endam Gürbüz