Uzun yıllar süren tıp fakültesi, uzmanlık eğitimi ve gün aşırı nöbetler, üst uzmanlık eğitimi, İngiltere, Amerika, daha sonra araştırmalar, dersler ve klinik derken, bir baktım zaman geçmiş ve çocuklara bayılan, hastalarla üzülüp hastalarla sevinen ben anne olmamışım!
Çabalar, çabalar ve çabalar ve sonunda gelen annelik! Ada doğduğu an; “Ben nasıl daha önce anne olmadım, bu ne kadar harika bir şeymiş” diye düşünmüştüm. Hala da böyle düşünüyorum! Minicik bir bebekken Ada, “Anne” dediği an düşüp bayılacağım herhalde demişim anneme, geçen gün “Anneciğim” dediğinde bana hatırlattı. Bir arkadaşım bana Ada’ya bakarken efervesan tablet gibi eriyorsun diyor! Gerçekten böyle bir şey annelik, “Anne olunca anlıyorsunuz” birçok şeyi, hem mutluluğu hem endişeyi. Hiçbir zaman geriye dönüş yok bu duygulardan; zaten hiçbir zaman geriye dönmek, kurtulmak istemiyorsunuz. Annelik öncesi de “emptatik” olduğumu düşünürdüm; ancak yine de en az tetkik, en fazla konfor hem çocuk hem aile için öncelik haline geldi benim için, annelik sonrası. Evet, doğru tanı, doğru tedavi önemli, ama çocuklar için iyi yaşam deneyimleri de önemli, okula gidebilmeleri, gece uykularını uyumaları, normal büyüme-gelişmelerini sürdürmeleri de önemli. İki tarafı var çocuk doktorluğunun; doktor tarafı-aile tarafı; anne olunca iki taraftan da bakabiliyorsunuz.
Çocuk doktorluğu çok zevkli bir iş, güzel kız çocukları güzel kıyafetlerini giyip, resimler yapıp kontrole geliyorlar, oğlanlarla arabalar filmi sohbeti yapılıyor. Hem anne hem çocuk doktoru olmak daha da zevkliymiş. Ada bana bazen soruyor, iyileşmek için gelen çocukların adlarını sohbet ediyoruz birlikte. Büyüyünce çocuk doktoru olmak istiyor, bence iyi bir fikir.
Söz anneler arasında kaldığına göre, Can Yücel’in sözleriyle “Merhaba” diyebilirim sizlere, anneler ve çocukları arasındaki sonsuz sevgi ile, sağlıkla kalın.
Can Yücel''e sormuşlar;
- Neden hep babanıza şiir yazıyorsunuz,
O''na olan sevginizi anlatıyorsunuz?
Can Yücel vermiş cevabını:
- Anneme olan sevgimi yazacak kadar şair değilim.
