Bir aralar televizyonda seyrettiğimiz “kaybolmayan sakız” reklamında olduğu gibi, insanlara ritmik bir şekilde “aç-kapa” denilerek sakız çiğnemesini öğretir gibi bebeklere çiğneme öğretilemez.
Çiğneme işlemi, meme emmek gibi içgüdüsel bir hadise olup, nasıl kimse bebeklere emmeyi öğretmiyorsa, öğretilmesi veya öğrenilmesi gerekmeyen bir durumdur. Bebek zamanı geldiğinde çiğnemeye başlar.
Tabiat bebekleri 2 sene meme emecekler diye yarattığından, modern yaşamda emzirme sürelerinin kısalması dolayısı ile bazı bebeklerin bu yeni şartlara uyum sağlaması zor olmaktadır. Her bebekte çiğnemeye başlama zamanı farklı olup, bu çocuğun genetiği ile ilgilidir. Hiçbir bebek zorlanarak erken çiğnemeye başlatılamaz.
Erken yaşlarda bebeklere kaşıkla sıvı gıda verildiğinde bile çocuk, yutmaya çalıştığında sıvı dışarıya akar. Bunun sebebi çocuğun yutmadan önce ağzının ön tarafını kapatmadığı içindir. Bebek sanki ağzın ön tarafı meme ile kapalı imiş gibi yutmaya çalıştığından gıdayı devamlı dışarı atar. Bu sebeple sırt üstü beslenen bebeklerde de başka problemler çıkar.
Çiğnemenin olabilmesi için önce, dudaklar ile ağzın ön tarafının kapatılması gerekir. Yoksa bebeklerin yedikleri zaten sıvı gıdalardır ve genellikle çiğnenmeleri gerekmez.
Bu refleks hareket bazı bebeklerde soya çekim olarak erken aylarda, bazılarında geç aylarda olur. Çiğnemeyi öğrenmesi, değişik tatlara alışması gibi uyarılar son derecede yersiz ve gereksiz uyarılardır. Bizim nesil ilk defa Ananas veya Kivi yediğinde yaş ortalaması 40’ın üstünde idi. Kimisi sevdi, kimisi sevmedi, bunun da erken yaşta bu gıdalara başlanılması ile bir ilgisi yoktur.
Eğer bebeğinize kaşık ile bir gıda verdiğinizde, dudaklarını kapayarak kaşığı sıyırabiliyorsa, çiğnemeye hazır demektir, yoksa dışarı akıtıyorsa, hazır değil demektir.
