Geçenlerde öğrendim, çocuklar ebeveynlerinin kayıplarından en çok bakımlarını kimin, nasıl sağlayacağı endişesiyle korkarlarmış...
********
Evde baba kız koyun koyuna bir çizgi film seyrediyorduk.
Seyrettiğimiz filmdeki küçük balığın annesi ve babası bir balıkçı ağına yakalandı ve ağ anne babayı yukarı çekerken, onlar yavrularını kurtarmaya çalışıyorlardı. Yavrularını kurtardılar ve ona kaşla göz arasında bir kaç tembihte bulundular. Yavru balık anne babasına bağırıp ağlarken, ağ denizin dışına çıktı ve yavru balık denizde yapayalnız kaldı...
Kızım kafasını dik tutmaya çalışarak ayağa kalktı ve boncuk gözlerini dolu dolu bir halde bana dikerek söylenmeye başladı:
- Tutamayacağım şimdi kendimi... Ağlayacağım babacığım...
- Kızım bu bir film üzme kendini...
- Ama olmaz böyle..
- .......
- Ne yapacak şimdi yavrucak?
Sonunu bildiği, en az 3-4 kere seyrettiği ve mutlu sonla biten bir çizgi filmde, en baştaki sahneye tepkisi buydu...
- Ne yapacak şimdi yavrucak?
********
1980 yılında ben 9 yaşındayken teyzemlere gittiğimiz bir gün dört beş kuzen Bahçelievler Ünverdi Sineması’na gittik. “Şampiyon” adında bir film oynuyordu. Filmde eski bir boks şampiyonu ve oğlu TJ’in hikayesi anlatılıyordu... Şampiyon yeniden ringlere dönüyor ve en büyük destekçisi oğlunun gözleri önünde herkesi yeniyordu. Son maçını da kazanıyordu, ama...
Şampiyon soyunma odasında masanın üzerinde son nefesini verirken, oğlu TJ ona yalvarıyordu:
- Gitme Şampiyon, gitme... Beni bırakıp gitme...
Şampiyon gitti, film bitti... Gözyaşlarıma hakim olamıyordum. Hıçkırık üstü gözyaşı, iki burnunu çek, yine ağla, ağla, ağla...
Tepkim çok benzerdi:
- Ne yapacak şimdi yavrucak?
********
Evet bunun film olduğunu biliyordum, kızım da biliyordu ama bizi ağlatan film değildi ki zaten; gerçekleşme ihtimaliydi, bizim başımıza gelme ihtimaliydi...
********
Nitekim “benim şampiyonum”, TJ’in şampiyonundan yaklaşık yedi sene sonra gitti, ben ona “Gitme şampiyon, gitme... Beni bırakıp gitme...” diyemeden...
********
Bir anafikir mi lazım sizce? Ama yok... Sadece bir anının canlanması o kadar...
Haftaya: (Evet, hala yaşıyorum...)
