ÜYE OL | ŞİFREMİ UNUTTUM

Eski Türk filmlerini hatırlar mısınız? Birçoğu sevgi kokardı bu filmlerin. Hatırlamaya çalışın, kavga sahneleri bile komikti, filmin konusu ne kadar ciddi olursa olsun…

Arkadaşlığın, dostluğun, komşuluğun önemini, yardımlaşmanın, hoşgörünün, dürüstlüğün ne kadar normal davranışlar olduğunu görürdük bu filmlerde. Şimdilerde birer özellik oldu, o zamanlar sıradan olan bütün bu davranışlar. Ailenin bütünlüğü, birliği esastı, saygıda kusur etmezdi insanlar birbirine beyazperdede. Bu aslında gerçek hayatın bir yansımasıydı beyazperdeye.

Derenin altından çok sular aktı, artık bütün bunlar geride kaldı. Şimdilerde biz Türkler, birbirini sevmeyen, birbirine toleransı olmayan, bir diğerinin başarısını çekemeyen, başarılı olanı geçmek için daha çok çalışmak yerine başarılıyı bir şekilde aşağıya çekmeyi, kötülemeyi yeğleyen, birbirine saygı göstermeyen, katlanamayan bir millet haline gelmiş durumdayız. Nedir, kimlerdir bizi bu hale getirenler? Yakın tarihinde birlik, beraberlik ve büyük bir dayanışma sayesinde Türkiye Cumhuriyeti’ni kurmuş bu ülke insanının bu hale gelmesinin sebebi nedir? Hepimizin yüzlerce cevabı vardır bu sorulara muhakkak.

İŞE, KENDİMİZİ SEVMEKLE BAŞLAMALIYIZ
Peki nasıl düzelteceğiz bütün bunları, nasıl hep bir ve diri olacağız? Öncelikle kendimizi sevmekle başlamalıyız işe. Yanlışlarımızla, doğrularımızla, sevaplarımızla, günahlarımızla kendimizi sevmeyi becerebilmeliyiz. Kendimizi affedebilmeliyiz ki, başkalarını da affedebilme gücünü ve cesaretini kendimizde bulalım. Kendini sevmeyen bir insandan başkalarını sevmesini beklemek, hayalperestlikle arkadaşlıktan öteye gider mi? Bakın, son zamanlarda ülkemizde görülmeyen bir birlikteliği yaşıyor Türkiye. Sevgili Acun Ilıcalı’nın sunduğu “Var mısın, Yok musun” adlı yarışma programındaki dayanışmayı bu ülke halkı son yıllarda hiç görmedi. Bu programı başka ülkelerde de seyrettim. Ancak bu kadar dayanışma ve arkadaşlık kokan bir format sadece ülkemizde var. Aylardır o yarışmada yarışmacı adayı olan bir insan, yarışmacı olamadım diye gocunmuyor, kendisinden aylarca sonra aday olmuş birisi yarışmacı olunca, en az onun kadar seviniyor. Acun Ilıcalı’yı yürekten tebrik etmek gerekiyor bu durumda. Bu arada şeytanın avukatlığını yapsam ve “Eğer o 500.000 YTL yarışmacılar tarafından bölüşülecek olsaydı, hala aynı dayanışma ve arkadaşlık olur muydu bu programda” diye sorsam mı acaba? Ben de dahil, olaylara iyi ve olumlu tarafından bakabilmeyi biraz daha iyi becerebilmemiz gerekiyor galiba, değil mi? Kalbin dert görmesin sevgili Acun. Farkında mısın, aslında insanlar sana en sonunda “Dostluğa varım” diyorlar.
Dostlar edinmek lazım hayatta. Birlikte yaşanacak, gülünecek, ağlanacak, birlikte yaşlanılacak. Sadece ihtiyaç duyulduğunda değil, canımız istediğinde aranacak, konuşulacak, paylaşacak arkadaşlar, arkadaşlıklar lazım. Bütün bunları yazınca siz de “Zavallı adam, hiç arkadaşı yok herhalde çevresinde, yazık” diye düşünebilirsiniz. Çok şükür ki durum öyle değil. İş yoğunluğu, hayatın getirdiği kısıtlamalar yüzünden çok sık görüşemesek de, uzakta olsak da hayatımızın sonuna kadar birbirimizin yanında, arkasında, sağında, solunda olan ve olacak can dostlarım var. Hiçbir şeyin, hiç kimsenin bozamayacağı dostluklar bunlar. Siyasi görüş, din, mezhep, tuttuğumuz takım, para, pul ve aklınıza ne gelirse gelsin zedeleyemez bu dostlukları. Eray var benim Kartal yürekli arkadaşım, Oktay var 2 ay uzak kaldığımızda bile her gün birlikte olduğum, İlker var Fenerbahçeli olsa bile çok sevdiğim ve Devrim var Antalya’da ama hep aklımızda. Allah hepinize böyle arkadaşlar ve dostluklar nasip etsin.

Türk filmleriyle başladık, Türk filmleriyle bitirelim. Evlatlarınıza, Hababam Sınıfı neşesinde ve dayanışmasında ama daha başarılı eğitim hayatı, Mahmut Hoca sevecenliğinde öğretmenler, Hulisi Kentmen babacanlığında dedeler, Adile Naşit tatlılığında nineler ve sizin gibi iyi anne ve babalar diliyorum.