Bu hafta nasıl da zor bir haftaydı benim için size anlatamam… Yazımı da geciktirdim zaten… Malum, Pazartesi okullar açıldı, sabah bende herkes gibi yavrumu okuluna yolcu ettim.

Yapılması gerekenlerin listesi evde de işte de dağ gibi önümde; hangisinden başlayayım, derken… İçimden bir ses, o gün evin yakınlarından ayrılmamam gerektiğini söyleyip durdu. Nitekim, oturdum bilgisayarın başına bütün gün, gazete yazıları, site yazıları derken çalıştım da çalıştım… “Tam çıkıp dışarıda şu işimi halladeyim” diyorum bir tarafım “Yok” diyor… Neyse, lafı uzatmayayım, öğleden sonra Duru’nun öğretmeninden bir telefon; “Duru, ikindi kahvaltısı sırasında sandalyesinden düştü, çenesi sandalyesine çarptı, dikiş atılması gerekiyor!” diye… Evden nasıl fırlağımı inanın bilmiyorum… Tabii, yavrumu görene kadar düş dünyamda ne senaryolar… Yanına vardığımda, yanakları kıpkırmızı olmuş, kafası önünde, öğretmeninin yanında oturuyordu… Baktım, çenenin altından bir parça firar etmiş… Bütün soğukkanlılığımı toplayarak;  “Bütün çocuklar düşer kızım dedim, ben de çocukken düşüp, böyle çenemi yaralamıştım. Ama, bundan sonra daha dikkatli ol, tamam mı?” dedim.  O sırada babası da geldi, ben, öğretmeni, okulun hemşiresi başucunda… Bizimki, çenesine dikiş atılsın istemiyor tabii… Fakat, Dr. Aydın Saray, o kadar güzel yaklaştı ki olaya, önce neler yapacağını bir bir anlattı, ne kadar acıyacağını söyledi ve yarayı kaşla göz arasında bir güzel dikti… Duru’da çok cesaretliydi doğrusu, gurur duydum… İşlem bittiğinde de “Acımadı ki” deyip, her zamanki gibi car car car başladı sohbete…
Ertesi gün okula göndermedim, dinlensin istedim… Dayısı yetişti imdadıma, birlikte takıldılar… Akşam işlerimi haledip eve geldiğimde, bir baktım, çocuğun rengi atmış, hiç keyfi yok… Nitekim, birkaç saat sonra ateşi yükseldi. Ertesi sabah bu kez de soluğu çocuk doktorunda aldık.  Bademcikler davul, anjin olmuş… Bu düşme olayı belli ki kızımı çok sarstı, bağışıklığı düştü, 3 gündür ateş içinde… İnsan evladının kılına zarar gelsin istemiyor ama, en büyük kazalarımız, hastalıklarımız bunlar olsun, ne yapalım…

HAFTA İÇİ HER GÜN, ÜSTELİK DE CANLI YAYIN!
Bu arada, sitemizin ana sayfasında da tanıtım filmini izlediğiniz üzere, “Anne Olunca Anladım” 2005’in Kasım ayında gazete sayfasıyla başladığı, bir ay önce Türkiye’nin en iyi ebeveyn sitesi olarak devam ettiği yolculuğa (4 haftada; 40 ülkede, 8 bin kişiye, 7 bin sayfa açılımıyla ulaştık),  şimdi de televizyon programıyla devam ediyor… Evet, 19 Şubat Pazartesi gününden itibaren bundan böyle hafta içi her sabah, saat 10.30’da Show Max ekranlarında, canlı yayındayım…
Kadını anneliğin içine hapsetmeyen, kadına bireyselliğini ve gücünü teslim eden bakış açısıyla; hamilelik öncesinden başlayarak, çocuklu hayatta karşılaştığınız her türlü konuyu, artık, burada hep birlikte konuşacağız… Üstelik, babaları da unutmuyoruz…Gelin, çocuklarımızı sevgiyle, bilgiyle, her şeyi paylaşarak birlikte büyütelim… Hepinizi bekliyorum…