Türkiye'nin en iyi ebeveyn sitesi
Türkiye'nin en iyi ebeveyn sitesi
Yazı Boyutu:
Hepimiz sevgiyiz!

Evet, istisnasız hepimiz sevgiyiz… Bazen unutuyoruz sadece, hatırlamamız gerekiyor… Hatırlamak için ise bilincine varmamız gerekiyor; sevgi olduğumuzu fark etmemiz gerekiyor; sevgi farkındalığı yani…

Ama, biz sevgi olduğumuz halde; kalben, bedenen ve ruhen… Zihnimizin oyununa geliveriyoruz ve kendimizi ve herşeyi korkuya teslim ediveriyoruz. Sevgiyi de korkularımızın esiri yapıyoruz böylece…

Taa çocukken öğreniyoruz sevilmek için kendimiz olmaktan vazgeçmeyi, sevilmek için ille de diğerlerinin hoşuna gitmek gerektiğini… Oysa, bütün bunlara hiç gerek yok; sadece kendimiz olduğumuz için layığız sevgiye… Ayrıca, sevgiyi dışarıda aramamıza da gerek yok, biz kendimiz sevgiyiz zaten ve bizim dışımızdaki herşey de aslında sevgi…

“Hani nerede?” diyen sesinizi duyar gibiyim…

Her yerde… Sevgi her yerde… Farkettiğimizde, kendimizden başlayarak herşeyin ve herkesin aslında sevgi olduğuna uyandığımızda… Tabii, uyanabilirsek, gerçeği içselleştirebilirsek yeniden; tıpkı, dünyaya geldiğimiz andaki belki de en bilinçsiz ve aslında gerçek bilinç, yani saf kendimiz olabildiğimiz andaki gibi…

SEVGİ ADI ALTINDA YAPTIKLARIMIZ…
Oysa biz, sevgi adı altında ne büyük hatalar, hatta ne kötülükler yapıyoruz kendimize ve en sevdiklerimize bile… Düşünsenize sizi sevenler ne çok kalbinizi kırmıştır… Ya siz, sevdiklerinizin ne çok kalbini kırmışsınızdır… “Seni sevdiğim için, senin iyiliğini istediğim için…” diye diye neler yapmışızdır birbirimize…

Sevmekten korkanlarımız da çoktur bu yüzden, sonunda incinmemek için sevgiden kaçanlarımız da… Sonra, kaçanları kovalayanlarımız da çoktur bu kısırdöngüde…
Aaa, bir de kendini bile sevemeyenlerimiz; ama, sevgiyi her dem diline pelesenk edenlerimiz var…

Yine de, sevgi paylaşıldıkça çoğalır, deriz çoğumuz… Ailemize, sevgilimize, eşimize, dostumuza, doğaya, herkese, herşeye sevgimizi sundukça çoğalır gerçekten de… Hele de kanımızla, sütümüzle, emeğimizle  yoğurduğumuz evlatlarımıza sunduğumuz sevgi gün be gün katlanır… Koşulsuzdur çünkü!..

O yüzden, bir annenin evladına duyduğu sevgi, sevgiye gerçek bir örnek teşkil eder her zaman… Çünkü sevgide beklenti yoktur, sevgi almadan da verir; hesapsızdır sevgi, sadece sevgidir o… Olduğu gibi kabul eder… Bu yüzden, sevgi incitmez…

Sevgi, hiçbir zorunluluk barındırmaz. Ne yaparsak istediğimiz için yaparız sevgide… Zorunluluklar yoktur.

Ama sevgide saygı vardır… Sevginin temeli saygıdır. Sevgi değer verir, kendine ve her şeye…

Ama sevgi acımaz, kimse için üzülmez… Öte yandan, şefkatlidir sevgi… Şefkat, sevgi ve saygıdan doğar; acıma ise saygının yokluğu ve korkudan…

Adildir sonra sevgi… Yine de sevgide aldığınızdan çok vermeye odaklanırsınız ister istemez… Akmak istersiniz çünkü…

SEVGİ YAŞANIR!
Ve sevgi sorumluluk alır; yani eylemdir sevgi… Öyle laf-ı güzaf’a sığamaz, taşar… Sevgi yaşanır!..

Ve, mutluluk kaynağınızın içinizdeki sevgi olduğu bilincine bir kez uyandığınızda, sevgiyi her an yaşamanıza ve bir sevgi varlığı olmanıza hiçbir engel kalmaz… Bu noktadan sonra, artık sevgiyi sizden hiçbir güç alamaz…

Ne giden sevgili sizi sevgisiz bırakabilir, ne vefasız çıkan dostunuz, ne de ilgisine bir türlü doymadığınız her ne varsa o… 

Ama sevginin kendisi olabilmenin de önemli bir şartı vardır sizden: Hiçbir şeyin sahibi olmadığınızı ta içinizde, tüm hücrelerinizde bilmeniz, iliklerinize kadar hissetmeniz… Bunu bilmeden önceki süreç acı verir çoğu zaman… O acı sizi büyütür, olgunlaştırır; hatta sahibi olduğunuzu sandığınız şeyleri bir bir kaybettirebilir bile… Böylece acıtır zaten, bu acıyla anlarsınız… Anlamak değişimi getirir, artık işe yaramayan inanç kalıpları sizden gidiverir… Hafiflersiniz… Sevgi hafiftir…

Ve anlarsınız işte: Sevdiklerinizin sahibi değilisiniz! Ne evlilik akdi ile bağlandığınız eşiniz sizin, ne sizden olan ama sizin olmayan çocuklarınız sizin… Ne sensiz yaşayamam ölürüm, diye yeminler ettiğiniz sevgili… Ne kediniz, ne köpeğiniz… Ve hatta ne de bedeniniz sizin…

Bir tek ruhunuz… Belki bir tek o… O yüzden de hepimiz sadece sevgiyiz ya… Öyleyse, sevgi olmayı yaşayalım… Her an, her gün… Biz sevgiyiz… Öyleyse olalım… Biz sevgiysek zaten, sevgi olalım… Sevgi yaşanır, hatırlayalım…

Ve sahip olamadıklarınız var ya hani; kaybettiğimizi sandığımız ama zaten hiç sahip olmadıklarımız, yürek bağımız varsa eğer; sonsuza kadar bizimledirler, biz de onlarla… Yürek bağı hiç geçmez, hiç bitmez, hatırlatır daima kendini; sevgidir o işte; hiç tükenmez… Sonsuzdur, sonsuzdadır… Sevgidir…

Ve nihayetinde, hepimiz sevgiyiz!..



Copyright 2007-2024 ® NETATÖLYE - Tüm hakları saklıdır. İzinsiz alıntı yapılamaz.