arkadaşlar merhaba,
çok sık mesaj yazamasam da tüm konuları elimden geldiğince okuyup sizlerin tecrübelerinde faydalanmaya çalışıyorum.
Pollyannacılık gibi gelebilir belki size ama “ilk”lerini göremesek bile o ilkleri yaşadığımıza sevinmeliyiz bence.
Ben de çok duygusal bir anneyim ama yaklaşık 1 ay evvel yaşadığım bir olay ders oldu bana:
Bebeğim Arda iştahsız bir çocuk ve büyüme eğrisi de biraz geriden seyrediyor( ben de öyleymişim küçükken ama sonradan semirmişim hem de fazlasıylaJ)
Benal hocaya götürdük geçen ay ve Benal Hanım çocuğun iştahsızlığının yanında bizim anlattığımız hasta hikayemizden sonra bir hastalıktan şüphelendi Arda da olabilecek. MPS diye adını ilk kez duyduğum genetik bir hastalıktan söz etti, tahlil istedi. Ay hastalığı internetten bir araştırdım ki kahroldum resmen idrar tahlili yaptırdık 1 ayda çıkıyo sonucu dediler. 7 derecesi varmış hafif atlatırlırsa çok sıkıntı olmuyomuş ama geç teşhiş ve ağır derece olursa öğrendiklerini falan unutmaya başlıyolarmış, ayakları falan büyüyomuş,yürüme problemi çekip sık sık düşüyolarmış,ilerki zamanlarda yatalak olabiliyolarmış, zeka puanları normal insanlardan düşük oluyomuş, kafa büyüyomuş. Ama nette gördüğüm fotolarda kafalar bariz büyüktü.bunalrı görünce çok moralim bozuldu. Dedim ki kendi kendime “ Allah ım yeterki yemesin ( yada az yesin) oğlum ama o hastalık olmasın,yürüdüğünü göremezsem naparım” diye dua ettim.
daha 2 hafta önce belli oldu tahlilin sonucu çok şükür bi şey yokmuş , içim rahatladı ama sonuç belli oluncaya kadar ki zamanda dünya dar oldu bana.
Onun için derim ki bebeğimiz ve biz fiziksel ve mental açıdan sağlıklı olduğumuz müddetçe kafaya da çok takmayalım, bırakalım ilk adımalrı babaanne, anneanne yada
Bakıcı görsün, biz akşama görelim ama yeter ki o sağlıklı gelişsin. Haksız mıyım?
Arda’m dün 10. ayını doldurdu ve akşam eve gittiğimde annem ( kayınvalidem) “ bugün Arda elini kanepeden bıraktı ve 4-5 adım attı” dediğinde
İlk adımı ben göremedim diye hiç üzülmedim aklıma bile gelmedi aksine yürümeye başladığı için çok sevindim ve bgn hemen kamerayı bizim evden annemlere getirmek oldu ilk işim , o minik adımları ölümsüzleştirmek için ve Allah a şükrettim oğlum yürüyebildiği için ve ben o güsel anları yaşadığım için....
Biliyorum takıntılarından ve pimpiriklerden uzaklaşmak çok zor konu biricik bebeğimiz olduğunda ama Anneliğin tadını çıkaralım....
Sevgiyle kalın anneler.....
Tweet
üzgünüm
Konu Seçenekleri
koşarak kız kacağında yanıma geldiler annesi kızın öpücük atmayı öğrendi bak öğrettim dedi ve yağmurdan yapmasını istedi kızımda babasını taklit ediyo baba atınca kızda atmaya başladı e tabi önceden gördüğüm için şaşırmadım eşim ohh ilk ben gördüm diyince bende dedim onu çoktaaann öğrendi ama işine gelirse yapıyodu dedim eşimin morali bozuldu ama neden bozulduğunu anlamadım belkide ben yanlış düşündüm dedim kendi kendime akşam oldu eşim eve geldi karşıladık babaya öpücuk ver kızım dedim öptü ama eşimde bu sefer tepki yok neden moralin bozuldu sabah deyince (ne olurdu sanki aaaaa evet öğrenmiş aferim kızıma )deseydin ne olurdu bir ilkinde ben görmüş olsaydım diyince çok üzüldüm hiç aklıma gelmezdi bole bişey çok ama çok üzüldüm o ole diyince
benim kızım çok gec yürüdü 17 aylıkken
kendi başına serbest yürütemiyoduk asla bişiylere tutunmadan yürümüyodu..ilk serbest yürümeye başladığında avm de babamıza hediye bakıyoduk ve ben o gün onun peşinde koşturayım derken eşimin bana özel bir günde hediye ettiği teli çaldırdım
