unutmak

Vazgeçebilmek bir erdemdir.
Bir deli güzel meziyettir ki insan kolay kolay kavrayamaz önemini.
Genelde zannediyoruz ki vazgeçmek bir zayıflık belirtisidir.
Hatta bir nevi korkaklık, adeta acz.
Halbuki tam tersidir bence.
Ancak kendine güvenen, karakteri sağlam ve komplekslerden arınmış olan insanlar vazgeçmenin erdemine vakıf olabilirler.
Şu hayatta yaşadığımız sorunların çoğunu vaz-ge-çe-me-diğimiz için yaşıyoruz aslında.
Israr ve inat ettiğimiz için. Takıntılarımızdan dolayı.
Takıntı ile tutkuyu birbirine karıştırıyoruz sürekli, oysa ne kadar farklılar.
Nasıl da zıt.Seviyoruz diyelim, birini seviyoruz, hem de ne çok, ne derin, ölesiye.
O kişi de aynı şekilde aşkımıza karşılık veriyor diyelim.
Ama sonra, zamanla, tavsıyor muhabbet, örseleniyor.
Kazara delinmiş bir balon gibi sürekli hava kaçırıyor, küçülüyor.
Giderek canlılığını yitiren bir ateş gibi sönmeye yüz tutuyor.
Gün geliyor, sevdiğimiz insan bizden ayrılmak istiyor. İnanamıyoruz. Yıkılıyoruz. Kalbimizin etrafında bir yumruk, demirden zırh gibi sıkıyor, nefes alınca bile canımız yanıyor.
Dayanamıyor, heyheyleniyoruz.
Kabullenemiyoruz. Israrla onu elimizde tutmaya çalışıyoruz.
Sinirleniyor, öfkeleniyor, hatta sözlü ya da fiziksel şiddete başvuruyoruz.
Şiddetin olduğu yerde muhabbetin yeşeremeyeceğini anlayamadan.
Mesele şu ki gururumuza dokunuyor, nefsimize ağır geliyor böyle terk edilmek. Öyle çünkü. İnsanız ne de olsa.
Etten ve kemikten ve billur bir kalpten müteşekkil.
Oysa unutmamak lazım ki nefsimize ağır gelen şeyde bizim için hayır var.Peki ne yapmalı? Zor da olsa, bırakmak lazım.
Gitmek istiyorsa sevgili, madem ki budur onun güzel gönlünün dilediği, agulu dilinin söylediği, kenara çekilip yol açmak lazım gidene.
Vazgeçebilmek insana netlik getirir.
Zihnimizi, kalbimizi fazla eşyaların karman çorman etkisinden kurtarır.
Bir berraklık kalır geride. Hüzünlü bir durgunluk. Ama bir o kadar sakin, âlimane.
Demem o ki dostlar, vazgeçebilmek lazım.
Eğer bir yol bizi mutlu etmiyorsa onda körü körüne sebat etmek yerine, nefsimizi kendimize rehber kılmak yerine, bırakabilmek lazım.
Yazamadığımız kitapları, çekemediğimiz filmleri, geliştiremediğimiz projeleri, yürütemediğimiz meslekleri ve artık bizi sevmeyen sevgilileri bırakabilmek.
Vazgeçebilmek, bazen en güzeli..

Gün oldu kaybettiğime üzüldüm, gün oldu kaybettiğime sevindim..
Gün oldu ne yapacağımı şaşırdım,
avuntular içinde belki DÜŞMANLARIMA bile sarıldığım oldu
ama bu geçen ACILARIN bana verdiği en güzel ders;
ÖNCE KENDİME SARILMAYI asla unutmamam gerektiği oldu.!
DOSTLARIMIN kim olduğunu, DOST GÖRÜNENLERİMİN kim olduğunu anladım..
Dakikalarca ağlayıp, gülmelerimi saatlerce uzatmaya çalıştım..
GEREKSİZ insanlara verdiğim, GEREKSİZ ilgiyi farkettim..
İnsanların DEĞİŞMEYECEĞİNİ, asılları neyse gün olup
kendilerine döneceklerini ve bana değer vermeyenler için
kılımı bile KIPIRDATMAMAM gerektiğini öğrendim..
Kısa vadede düşünüldüğünde ÜZÜLEN benim..
Ama uzun vadede heleki RAB' bimin hiçbir hakkı
kimsenin yanında koymadığını düşünürsek;
gülücükleri eninde sonunda hüzünler içinde ağlayanlara nasip ettiğini yaşadım,
gördüm.. Şükürler olsun.. İyi ki varsınlarımla;
yepyeni bir hayata, beni üzenleri sadece uzaktan seyredip,
hakkın yerine geldiği güne hergün bir adım daha gelerek,
şu her şeyi kendine dert eden yüreğime SABRI öğrettim..
Hatalarımla, doğrularımla beni kabul eden onca insanın varlığının yanında;
üç beş çulsuzun lafı olmazdı ve onlar için artık ÜZÜLMEMEYİ bile öğrendim..
Uygulamak bir hayli zor olsada, acıma duygumu en aza indirgeyip,
bazılarının sadece ZAVALLILIKLARINA gülüp geçmeyi biliyorum artık..
Yorganım ayağıma göre çok şükür, bundan sonra da
o yorganı benim ayağıma göre diktirmeyeceklerle işim olmasın inşallah..
Sevgi; saygı, anlayış ve yaşamın güzelliklerinden hiçbir şeyi
hatta o yitirdiğim dediğim insanlara karşı bile SEVGİMİ yitirmedim..
Sadece beklemedeyim..
Gün gelecek,
benim SEVGİMDEN ders alacaklar.



Fotoğraf: Gün oldu kaybettiğime üzüldüm, gün oldu kaybettiğime sevindim.. Gün oldu ne yapacağımı şaşırdım, avuntular içinde belki DÜŞMANLARIMA bile sarıldığım oldu ama bu geçen ACILARIN bana verdiği en güzel ders; ÖNCE KENDİME SARILMAYI asla unutmamam gerektiği oldu.! DOSTLARIMIN kim olduğunu, DOST GÖRÜNENLERİMİN kim olduğunu anladım.. Dakikalarca ağlayıp, gülmelerimi saatlerce uzatmaya çalıştım.. GEREKSİZ insanlara verdiğim, GEREKSİZ ilgiyi farkettim.. İnsanların DEĞİŞMEYECEĞİNİ, asılları neyse gün olup kendilerine döneceklerini ve bana değer vermeyenler için kılımı bile KIPIRDATMAMAM gerektiğini öğrendim.. Kısa vadede düşünüldüğünde ÜZÜLEN benim.. Ama uzun vadede heleki RAB' bimin hiçbir hakkı kimsenin yanında koymadığını düşünürsek; gülücükleri eninde sonunda hüzünler içinde ağlayanlara nasip ettiğini yaşadım, gördüm.. Şükürler olsun.. İyi ki varsınlarımla; yepyeni bir hayata, beni üzenleri sadece uzaktan seyredip, hakkın yerine geldiği güne hergün bir adım daha gelerek, şu her şeyi kendine dert eden yüreğime SABRI öğrettim.. Hatalarımla, doğrularımla beni kabul eden onca insanın varlığının yanında; üç beş çulsuzun lafı olmazdı ve onlar için artık ÜZÜLMEMEYİ bile öğrendim.. Uygulamak bir hayli zor olsada, acıma duygumu en aza indirgeyip, bazılarının sadece ZAVALLILIKLARINA gülüp geçmeyi biliyorum artık.. Yorganım ayağıma göre çok şükür, bundan sonra da o yorganı benim ayağıma göre diktirmeyeceklerle işim olmasın inşallah.. Sevgi; saygı, anlayış ve yaşamın güzelliklerinden hiçbir şeyi hatta o yitirdiğim dediğim insanlara karşı bile SEVGİMİ yitirmedim.. Sadece beklemedeyim.. Gün gelecek, benim SEVGİMDEN ders alacaklar..