Ve babalar - babam seyrediyor

Sayfayı Yazdır | Pencereyi Kapat

babam seyrediyor

Nereden Yazdırıldığı: Anne Olunca Anladım
Kategori: Genel Konular
Forum Adı: Ve babalar
Forum Tanımlaması: (Babalar hakkındaki yazılarımız ya da babaların yazdıkları)
URL: http://www.anneoluncaanladim.com/forum/forum_posts.asp?TID=7964
Tarih: 06 Nis 2025 Saat 22:25

Konu: babam seyrediyor

Mesajı Yazan: HaYaL
Konu: babam seyrediyor
Mesaj Tarihi: 21 May 2008 Saat 03:03

Ortaokulda okuyan ve kısa bir süre önce annesini kaybeden genç, babasıyla birlikte yaşıyordu. Babasıyla aralarında çok güzel bir dostluk vardı. Genç okulun futbol takımındaydı.Takımdaydı ama, ufak-tefek yapısı ve tecrübesizliği sebebiyle hoca ona bir türlü maçlarda görev vermiyordu. Bu yüzden her zaman yedek kulübesinde otururdu. Buna rağmen babası hiçbir maçını kaybetmez ve her zaman ayağa kalkar tezahürat yapardı.

Liseye başladığında yine sınıfın en sıska öğrencisiydi.Fakat babası onu hep futbol oynamaya teşvik etti; bununla birlikte,eğer istemezse oynamayabileceğini de belirtti. Delikanlı futbolu seviyordu ve takımda kalmaya karar verdi.Her idmanda elinden geleni yapıyor takımın as oyuncusu olmaya gayret ediyordu.Ama sürekli yedek kulübesinde oturmaktan kurtulamadı. İnançlı babası tribünde her
zaman ki yerini alıp oğlunu desteklemek için tezahürat yapmaya devam ediyordu.

Genç üniversiteye başladığında futbol onun için önemini kaybetmeye yüz tuttu,ama yine de elinden geleni yaptı.Herkes onun okul takımına giremeyeceğinden emin olsa da o bunu başardı. Takımın antrenörü onu listeye dahil ettiğini,Çünkü her idmana yüreğini koyduğunu ve takımın diğer üyelerini de şevke getirdiğini itiraf etti. Takıma girebildiği onu o kadar heyecanlandırdı ve sevindirdi ki, soluğu en yakın telefon kulübesinde aldı ve babasına müjdeyi verdi. Onun bu başarısına sevinen baba mutluluğunu paylaştı
ve kendine maçların sezonluk biletlerini göndermesini istedi.

Üniversitede dört yıl boyunca hiçbir idmanı kaçırmayan genç,ne yazık ki hiçbir maçta oynayamadı. Futbol sezonunun sonlarına doğru,büyük bir eleme maçının idmanı için sahaya çıkmaya hazırlanan gencin yanına, elinde telgrafla antrenörü geldi.Delikanlı telgrafı okuyunca ölüm sessizliğine büründü. Güçlükle yutkunarak hocasına şunları söyledi:

"Bu sabah babam ölmüş izninizle bu gün idmana gelmesem?"
Hocası onun şefkatle boynuna sarıldı ve"bu hafta dinlen evlat" dedi.Ve cumartesi günkü maçada gelmeyi aklından geçirme."

Cumartesi geldi çattı,ama okul takımının durumu hiç de iyi değildi.Maçın sonlarına doğru sessizce bir kişi soyunma odasına girdi,formasını ve futbol
ayakkabısını giyip sahanın kenarına çıktı.

Babası ölen ufaklıktı bu!
Antrenör ve oyuncular bu azimli arkadaşlarını bu kadar kısa sürede tekrar aralarında görmekten son derece şaşkındılar..
Hocasının yanına giden genç "Lütfen izin verin oynayayım" dedi.
"Bu gün oynamak zorundayım."
Hocası önce onu duymamış gibi davrandı.Böylesine zor bir eleme maçında takımının en kötü oyuncusunu sahaya çıkarmasına imkan olmadığını
düşünüyordu.Ama genç o kadar ısrar etti ki,sonunda ona acıyan hocası razı
oldu. Gencin oyuna girmesinin üstünden çok geçmemişti ki, hem hoca, hem oyuncular hem de arkadaşları gördüklerine inanamadılar.Daha önce hiç oynamamış bu meçhul ufaklığın her hareketi harika, attığı her pas isabetliydi.Karşı
takımın oyuncuları onu durduramıyordu. Koşuyor pas veriyor, savunmaya geçiyor ve maçın yıldızı gibi parlıyordu.Sonunda gencin takımı aradaki farkı kapattı,nihayet atılan gollerle de beraberliği yakaladı.Ve son saniyelerde
ufaklık topu tek başına sürükleyip herkesi geçti ve galibiyet golünü attı. Maç bitmişti, okulun taraftarları sevinç çığlıkları atıyor, arkadaşları ufaklığı omuzlarında taşıyordu. Seyirciler stadyumu terk ettikten, oyuncular duşlarını
alıp soyunma odasına boşalttıktan sonra, takımın hocası ufaklığı bir köşede tek başına sessizce oturduğunu fark etti. Yanına gidip:
"Evlat, inanmıyorum. Bu gün bir harikaydın" dedi."sana ne oldu bunu nasıl
yaptın anlat bana "dedi.
Hocasına bakan genç gözleri dolu dolu şunları anlattı:
"Babamın öldüğünü biliyorsunuz. Peki onun gözlerinin görmediğini de biliyor muydunuz?" Delikanlı güçlükle yutkundu,Gülümsemeye çalıştı."Babam bütün maçlara geldi.Çünkü görmediği halde beni desteklemek istiyordu. Ve ilk defa bu gün beni görebilirdi.Ben bu fırsatı kullanmak ve oynayabildiğimi ona göstermek istedim! "

-------------
http://yusufbarankoksal.blogspot.com/ - http://yusufbarankoksal.blogspot.com/

Cevaplar:

Mesajı Yazan: oğuzkağan
Mesaj Tarihi: 21 May 2008 Saat 14:31

-------------
[

Mesajı Yazan: sengul
Mesaj Tarihi: 22 May 2008 Saat 01:47

Hayalciğim gece gece

-------------
Kesinlikle çocuğuna “çocuk gibi” davranma.

Bu anneler olarak yaptığımız en büyük kabahat aslında.

Küçük olabilirler ama onlar da birey birey.

Mesajı Yazan: HaYaL
Mesaj Tarihi: 22 May 2008 Saat 01:49

-------------
http://yusufbarankoksal.blogspot.com/ - http://yusufbarankoksal.blogspot.com/

Mesajı Yazan: superisi
Mesaj Tarihi: 22 May 2008 Saat 15:01

Ah canım mahvettin beni.

Çok duygusal ve bir o kadar da harika . Teşekkürler...

-------------
ZÜLAL(Bookworm)

Mesajı Yazan: suzi
Mesaj Tarihi: 22 May 2008 Saat 15:11

Çok duygusal bir öyküdü

teşekkürler canım..

-------------

Mesajı Yazan: alara
Mesaj Tarihi: 22 May 2008 Saat 23:30

-------------
Fatoş

Mesajı Yazan: Beyza
Mesaj Tarihi: 23 May 2008 Saat 03:46

-------------
Şeker küpü olarak doğdum,sonra neşe küpü,bir zaman sonra zeka küpü,derken sinir küpü şimdilerde sabır küpü gibiyim. Sonumdan endişeliyim...

Mesajı Yazan: Nilgün1
Mesaj Tarihi: 30 May 2008 Saat 15:04

Babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur. Bu harika.

İnsan babası ölünce büyüyor çünkü. Yalnız başına kalıyorsunuz o zaman artık.

Çocukken her şeyi bilen, herkesten güçlü olan babamız biz büyüdükçe küçülüyor.

Zamanını tamamlamış ve geçmişte kalmış bir yaşlı olarak kendi köşesinden bize bakıyor. Uzakta olsa da, bize dokunamasa da...

Usandıracak kadar ayrıntılı sorularla hayatı öğrendiğimiz, her şeyi bilen babamızın sorularıysa biz büyüdükçe artık bize sıkıcı gelmeye başlıyor. Müdahale etmese, soru sormasa ne iyi olur dediğimiz zamanlar çok oluyor artık. Biz ondan daha iyi biliyoruz ya her şeyi. Zaman artık onun zamanı değil ya... Teknoloji gelişti ya... Her şey değişti ya...

Oysa ne zaman ki babanızı kaybediyorsunuz, işte o zaman gerçekten büyüyorsunuz. Çünkü çınarın gölgesi yok artık üzerinizde. Sizi fark etmediğiniz halde yağmurdan, güneşten koruyormuş meğer o gölge.

Siz de aile kuruyorsunuz, baba oluyorsunuz, sizinde gölge yaptığınız ve koruduğunuz birileri oluyor ama o gölgeyi çok arıyorsunuz.

Babanız öldüğünde büyüyorsunuz.
Artık soru soracağınız, öğreneceğiniz, azarını duyacağınız, takdirini alacağınız, akşam eve dönerken yolunu gözleyeceğiniz, korkacağınız bir babanız yoksa büyüyorsunuz.
Yarınınızdan sorumlu tuttuğunuz, her istediğinizi almak zorunda olan o kişi yoksa artık...

Hep sessiz ağlayan, suskun seven, en zor dönemde bile yıkılmaz görünen, sırtınızı dayadığınız çınar ağacınız yoksa artık...
Büyüyorsunuz o zaman işte.

Savaşın ortasında komutansız kalmaktır, babasız kalmak.

Kaç yaşınızda olursanız olun babanız yaşıyorsa hala çocuksunuzdur.

Mesajı Yazan: nilay
Mesaj Tarihi: 30 May 2008 Saat 15:19

hayal cim çok güzeldi inan gözlerim doldu içim acıdı okurken...... Cry

-------------
http://lilypie.com">

Mesajı Yazan: nilay
Mesaj Tarihi: 30 May 2008 Saat 15:22

nilgün cüm dağıttın beni.... Cry

ne kadar doğru bir söz babanız öldüğünde büyüyorsunuz....ben babamı kaybettiğimde sadece 15 yaşına girmek üzereydim ve ondan sonra olgunlaştım büyüdüm...güçlüklere göğüs gerebildim...şükür halende öyleyim....ama torununu görsün çok isterdim doğrusu çünkü biricik yavrum tıpkı dedesinin kopyası.....

-------------
http://lilypie.com">

Mesajı Yazan: HaYaL
Mesaj Tarihi: 30 May 2008 Saat 15:39

nilgüncüm benide bitirdi yaaaa

-------------
http://yusufbarankoksal.blogspot.com/ - http://yusufbarankoksal.blogspot.com/

Mesajı Yazan: Ziyaretçi
Mesaj Tarihi: 30 May 2008 Saat 22:11