dün eve gittim ve oğlumla oynamaya başaldım birde baktım ki kendi kendine yan dönmeye başlamış büyük bir sevinçle annemi aradım oğluma ben işteyken annem bakıyor anneme demirimin kendi kendine yan döndüğünü söylediğimde annem evet dedi ben sabah zaten gördüm sana söylemedimmi....................

güzel arkadaşım, ileride sabahları arkandan ağlamaya başlayacak,kucağından inmeyecek o zaman ne yapacaksın,lütfen topla kendini.

bak çalışan anneler olarak hepimiz anne bebek sitelerine attık kendimizi,niye? paylaşalım,azaltalım kırgınlıklarımızı diye...

arkadaşlar merhaba,

çok sık mesaj yazamasam da tüm konuları elimden geldiğince okuyup sizlerin tecrübelerinde faydalanmaya çalışıyorum.

Pollyannacılık gibi gelebilir belki size ama “ilk”lerini göremesek bile o ilkleri yaşadığımıza sevinmeliyiz bence.

Ben de çok duygusal bir anneyim ama yaklaşık 1  ay evvel yaşadığım bir olay ders oldu bana:

Bebeğim Arda iştahsız bir çocuk ve büyüme eğrisi de biraz geriden seyrediyor( ben de öyleymişim küçükken ama sonradan semirmişim hem de fazlasıylaJ)

Benal hocaya götürdük geçen ay ve Benal Hanım çocuğun iştahsızlığının yanında bizim anlattığımız hasta hikayemizden sonra bir hastalıktan şüphelendi Arda da olabilecek. MPS diye adını ilk kez duyduğum genetik bir hastalıktan söz etti, tahlil istedi. Ay hastalığı internetten bir araştırdım ki kahroldum resmen idrar tahlili yaptırdık 1 ayda çıkıyo sonucu dediler. 7 derecesi varmış hafif atlatırlırsa çok sıkıntı olmuyomuş ama geç teşhiş ve ağır derece olursa öğrendiklerini falan unutmaya başlıyolarmış, ayakları falan büyüyomuş,yürüme problemi çekip sık sık düşüyolarmış,ilerki zamanlarda yatalak olabiliyolarmış, zeka puanları normal insanlardan düşük oluyomuş, kafa büyüyomuş. Ama nette gördüğüm fotolarda kafalar bariz büyüktü.bunalrı görünce çok moralim bozuldu. Dedim ki kendi kendime “ Allah ım yeterki yemesin ( yada az yesin)  oğlum ama o hastalık olmasın,yürüdüğünü göremezsem naparım”   diye dua ettim.

daha 2 hafta önce belli oldu tahlilin sonucu çok şükür bi şey yokmuş , içim rahatladı ama sonuç belli oluncaya kadar ki zamanda dünya dar oldu bana.

Onun için derim ki bebeğimiz ve biz fiziksel ve mental açıdan sağlıklı olduğumuz müddetçe kafaya da çok takmayalım, bırakalım ilk adımalrı babaanne, anneanne  yada

Bakıcı görsün, biz akşama görelim ama yeter ki o sağlıklı gelişsin. Haksız mıyım?

Arda’m dün 10. ayını doldurdu ve akşam eve gittiğimde annem ( kayınvalidem) “ bugün Arda elini kanepeden bıraktı ve 4-5 adım attı” dediğinde

İlk adımı ben göremedim diye hiç üzülmedim aklıma bile gelmedi aksine yürümeye başladığı için çok sevindim ve bgn hemen kamerayı bizim evden annemlere getirmek oldu ilk işim , o minik adımları ölümsüzleştirmek için ve Allah a şükrettim oğlum yürüyebildiği için ve ben o güsel anları yaşadığım için....

Biliyorum takıntılarından ve pimpiriklerden uzaklaşmak çok zor konu biricik bebeğimiz olduğunda ama Anneliğin tadını çıkaralım....

Sevgiyle kalın anneler.....