1- Kızım 5 yaşında çalışan bir anneyim,bebekken anlamıyordu fakat büyüdükçe işe gitmem onu öfkelendiriyor,keşe gidiyor seviyorda orada yapılanları ve öğretmenlerini.ancak evden çıkış yapana kadar kendiside bende (kendime hakim olmaya çalışıyorum tabiki) sinir harbi yaşıyoruz diyebilirim,evde olduğum günler uyanınca beni eşofmanla görürse herşey çok güzel,giyinik görünce işe gideceğimi anlayıp 'ben hiçbiryere gitmiyorum,burada yalnız kalacağım 'gibi daha neler neler,pijamalarını çıkarmaz,babayı devreye soksamda her sabah aynı diyebilirim.Bugüne kadar gitmem gerektiği konusunda çok şey paylaştım ,gerek hikaye gerek anlatımla,ama pek faydası yok,bana ne önerirsiniz.

2- Belirttiğim gibi okulu seviyor aslında ama oradaki promlemde yemek.İştahsız olduğu için öğretmenini uyarmıştım ki sağolsun kendisi yemek bile yedirirdi kızıma,ancak bu kezde kızım okula gitmeyeyeceğim demeye başladı neden deddiğimde yemek veriyorlar bitirmek gerekiyormuş deyince ,bu kezde öğretmeyle zorlamaması ve miktarı az olması konusunda karara vardık.Bu konudaki yaklaşımımız nasıl olmalı acaba.

Şimdiden çok teşekkürler.

Saygılar.