Çocuğunuzun yanında tartışmayın !

Her ailede çatışmanın ve kavganın olma ihtimali yüksektir. Bu durumun çocuklarınızı nasıl etkilediğini biliyor musunuz? Çocuklarınızı Eşinizle Arasınızdaki Çatışmalardan Korumak İçin Neler Yapabilirsiniz.  İşte size altın değerinde öneriler.

Kavgaları mümkün olduğunca çocuğun önünde yapmamaya özen gösterin.

Anne-baba arasındaki kavgaların çocuklar üzerindeki olumsuz etkilerini göz önünde bulundurarak, doğru davranışın, çocukların olmadığı ortamda tartışmak olacağını söylemek mantıklı olacaktır.

Özellikle çocukla ilgili tartışmaları çocuğun önünde yapmayın.

Çocukları en çok etkileyen kavgalar, kendileri hakkında olanlardır. Bir çalışma, çocukların kendileriyle ilgili olan kavgalara daha çok utanç, kendini suçlama ve kavganın içine çekilme korkusuyla tepki verdiğini göstermiştir. Başka bir çalışma da, çocuk yetiştirmeyle ilgili kavgaların çocuklardaki patolojiyi daha yüksek oranla açıkladığını göstermiştir.

Tartışmaların çözüme yönelik olmasına özen gösterin.

Eğer çocuğunuz eşinizle olan kavganıza şahit olmuşsa, çatışmanızı çözüme ulaştırmaya özen gösterin. Anne-baba arasındaki çatışmanın çözüme ulaşması, kavganın çocuk üzerindeki duygusal ve davranışsal etkisini azaltmaktadır. Çalışmalar, çatışmanın sıklığı ve seviyesi kadar, çatışmanın altındaki anlamın da çocuklar için önemli olduğu kanıtlarını ortaya koymuştur. Çatışmanın çözüme ulaşması, bu çatışmanın yapıcı olduğunu çocukların hissetmesine yol açar, çocuğun tepkisi de buna göre değişir.  Çözüme ulaşmış, yapıcı çatışmalar hem ebeveynler, hem de çocuklar için önemlidir. Her zaman çocuğun önünde çözüm bulmak mümkün olmasa da, bu konuda yapılacak açıklamadan, çocuklar fayda sağlayacaktır. Çözümün gözlenmesi ya da çözüm olduğuna dair açıklama yapılması, aynı tür etkiye sahiptir ve olumlu sonuçlanır.

Tartışmayı çözüme ulaştıramazsanız, çocuğunuza açıklama yapın.

Eğer çocuğunuz sizi kavga ederken görmüşse ve kavganızı çözüme ulaştıramıyorsanız,  çocuğunuza, bunun herkes için üzücü olduğunu belirtin. Anne-baba arasındaki kavgayı gözlemleyen çocuğa, çözüm olmasa bile, en azından, kavganın kendi meselelerinden kaynaklandığını, çocukla hiçbir ilgisi olmadığını açıklamakta fayda vardır. Böylece çocuktaki utanç ve kendini suçlama duyguları engellenebilir.

Sözel olmayan öfke ifadelerinden kaçının.

Bazı ebeveynler, hiç bir şey söylemezlerse, öfkeli olduklarının anlaşılmayacağını düşünürler. Fakat çocuklar bunu hisseder ve aynı şekilde kaygı duyarlar. Yapılan çalışmalar, sözel olmayan şekilde gösterilen öfkenin, sözel öfke ifadesi kadar çocuklar üzerinde etki yarattığını göstermiştir. Sözel olmayan öfke ifadesinin kronikleşmesi, uzun vadede, sözel öfke ifadesinden daha ciddi sonuçlar doğurur. Öfkenin konuşulmaması durumunda, probleme çözüm bulmak için masaya yatırma olanağı olmadığından, çatışmanın çözümlenmesi de mümkün olmaz, bu nedenle gerilim devam eder.

Ebeveyn rollerini aksatmamaya özen gösterin.

Eşler arasındaki çatışmanın baskısı çoğu zaman ebeveynlerin kendi annelik-babalık rollerini aksatmalarına neden olur. Ebeveynlerin kendi rollerini uygulamakta sergilediği tutarsızlık ve etkisizlik, çocuklardaki davranış bozukluklarının en temel nedenidir. 

Disiplin programınızı mutlaka uygulayın.

Anne-baba arasındaki ilişki problemleri çoğu zaman çocuğa karşı disiplin problemlerine de yol açar. Tutarsız disiplin, davranış bozukluklarının en temel belirleyicilerindendir. Yani, kendi problemleriyle uğraşmaya dalan anne-baba, bazen izin verdiği davranışı bazen cezalandırabilir, hatta bazen ödüllendirebilir. Bu da istenmeyen davranışın tekrarlanma olasılığını arttırır. Çocuk artan bir şekilde negatifleşmeye başladığında, kendi ilişkisindeki problemden dolayı gerilim altında olan ebeveyn, hayatında yeni bir problem daha istemediği için,  çocuğa karşı pozitif ya da nötr davranmaya başlayabilir. Ancak, negatif iletişimden kaçma çabası, çocuğun kötü davranışlarını pekiştirecektir.

Çocuğun duygusal ihtiyaçlarına duyarlı olmaya özen gösterin.

İlişki problemleri, ebeveynlerin çocuğun duygusal ihtiyaçlarına karşı olan hassasiyetini azaltabilir, çocuktan gelen sinyalleri algılamasını zorlaştırabilir, bu da çocukla olan duygusal ilişkinin kalitesini ve çocukla ebeveynler arasındaki bağlılığın niteliğini değiştirebilir, bu nedenle değişik türde problemlere neden olur. Eşler arasındaki çatışma, ebeveynlerin kendi kaynaklarını azaltır, kognitif süreçlerini etkiler ve kendini düzenleme yetilerini azaltır. Bu da, çocuğun davranışlarına karşı aşırı duyarlılığa ve tahammülsüzlüğe yol açabilir. Ebeveynin pasifleşmesi, tepkisizleşmesi, çocuğun ihtiyaçlarına karşı duyarsızlaşması, çocukla ilişkisinde geri çekilmesi, çocuğu ihmal etmesi, negatif tavırlar sergilemesi, ya da aşırı müdahaleci olması, çocuğu kötüye kullanımı gibi olumsuz ebeveyn tutumları çocukta öfke, mutsuzluk, agresyon, dışa vurum, sosyal çekilme, depresyon, anksiyete gibi problemlere neden olur.