Bu başlığı okuyunca Volkan Konak'tan dinlediğim o dizeler geldi aklıma 'Babaların ölümü gözlerinizi sabunluyken açmaya benzer'yanarsınız.....
Dün eşim, oğlum (yeni yeni bir şeyler heceliyor) ona Baba deyince dönüp bana dedi ki daha dün çocuktum ama şimdi oğlum bana baba diyor...duygulandım.Çünkü babaların insanın yüreğindeki apayrı yerini düşünüp onu kıskandım.ve çünkü biliyorum ki babaların sadece varlığı bile insan hayatındaki en büyük ışıktır o giderse zifiri karanlıkta kalakalırsınız ve de biliyorum ki hiçkimse o oşık gitsin sönsün istemezz