[/QUOTE]
benim anneliğimin ilk günleri, en güzel zamanları vicdan azabıyla geçti. o kadar yıprandım ki busüreçte anlatamam. o günlerin etkisi hala da tam geçmiş değil üzerimden maaalesef. ve ben bir bebeğim daha olursa aynı şeyleri yaşamaktan acayip korkuyorum. ömrümden ömür gitti çünkü. [/QUOTE]
Canım ben öğretmenim ve bizim meslekte izinleri kullanmak daha kolay... haklarımızı kullanabiliyoruz... Tabii ben ücretsiz izin almasaydım oğlumu 4 aylıkken bırakıp çalışmak zorunda kalacaktım... fedakarlıklar yaptık.... evimiz kiraydı o zaman... araba borcu ödüyorduk...her ay paramız ucu ucuna yetiyordu... ama ücretsiz izin aldım masraflardan kıstık.... birçok arkadaşım vardı ki okulda maddi durumu gayet iyi hatta bizden çok çok iyi ama çalışma hırsından dolayı izin bile almayı düşünmediler... Hiçbir zaman anlayamadım onları... Seninki özel sektörmüş ve çok acımasız biliyorum ki.... ben ve eşim sonradan rahata erdik ve sırf bu yüzden yaşayalım artık ne çocuğu tekrar dedi yıllarca... Hatta kürtaj olmak zorunda kaldım.... eşim olumlu baksa devam ettirecektim ama o istemedi... epey bir süre affedemedim onu... çok kızdım... hem ona hem kendime... nasıl izin verdim buna diye.... hatırladıkça hala kızıyorum kendime...
kendine bu kadar kızmamalısın... özel sektör çok başka.... üstelik anneliğinin ilk zamanlarıymış... ben izinden döndükten sonra uyum zorluğu yaşamıştım... kendimi çok yetersiz hissediyordum.. öğrencilerime karşı... çocuğuma karşı... eşime karşı... çok yıpranmıştım... üstelik oğlum da 15 aylıktı o zamanlar.... şimdi düşününce ne kadar normalmiş hissettiklerim diyorum... ama o zamanlar tahamülsüzdüm... oğluma bile sabrım kalmamıştı... şimdi aynı şeyleri tekrar yaşayacağım...yani kısmet olursa....yine de diyorum ki ... oğlum hayatta yaptığım en güzel şey... herşeye değermiş... o yüzden ikinci hakkında şüpheler oluştuğunda kafamda oğluma bakıyorum hemen... :)
ama şu anda çok hzır gibi durmuyorsun... kendine zaman tanımalısın belki de...