sorunum kendimle

uzman görür görmez yazdım umarım yanıtlarsınız.10 ay önce anne oldum.doğduğundan beri çokkk düştüm bebeğimn üstüne hep sakındım onu herkesten hatta kendimden bile...ailede çok küsenler oldu ama uurumda değildi.oğluma bu aşırı düşkünlük galiba herşeyi fazlaıyla kafaya takan biri olmamdan kaynaklanıyo.şimdiii çok çok mutsuzum.eşimle aram doğumdan beri berbat.yataklarımız ayrı.birbirimiz yüzüne bile bakmıyoruz.ben standart insan değilmişim,takıntılı halim rahatsız ediyormuş ve ben bu durumdan çok rahatsızım.sürekli ama sürekli kendimi eleştiriyorum.ders anlatsam acaba birilerini kırdınm mı diye içim içimi yemeğe başlar.hep ama hep kendimi hatalı buluyorum.yetersiz anne,yanlış eş,yanlış evlat,yanlış iş...hep yanlış.annem çokkk üstüme geliyor.ağzımdan çıkan en ufak laf çok büyük hata olup yıllarca söylenri.kardeşimi bana düşman etti.o da sağlıklı dğil.onun beni bu denli eleştirmesi bende kemikleşti.şimdi de ben hep endişeliyim.hata nerde yapım diye kendimi yiyorum.her lafımı yanlış bulıyurm.asosyal olmaya başladım.okul olmasaevden çıkasım birilerini göresim yok.hep ağlamak istiyorum.hep korkuyla yaşıyorum.oğluma bişey olacak,işimde sorun olacak...evhamlarım o kadar çok ki ...deliriyor muyum ben???