İngilizce Hikayeler - Türkçe Tercümeli

The little whale whose mother was killed by whale hunters was swimming in the Atlantic Ocean. Whilst swimming, he was surrounded by a group of sharks that included about twenty members. The leader of the sharks came nearer to the little whale and said ‘ I know you and I can understand how you feel little whale. Being unhappy won’t help you. You can’t get anything living unhappily. People killed your mother. You must get your revenge. You mustn’t swim around doing nothing. We are your friends and we can teach you how to kill people so that you can kill them cruelly and get your revenge. In the near future people will get to know you and they will be afraid of this cruel whale.’

‘Did people eat my mother?’ asked the little whale.

‘Yes, my little friend they did. People are so cruel. They kill all the living things in the world wildly and also they are really cruel to each other as well. I have seen lots of people fighting with each other on the ships. My grandfather used to say that they were also fighting on the land and the one who beats the other one was becoming a hero.’ answered the leader of the sharks.

‘It means that people are really bad creature, aren’t they? asked the little whale.

‘Yes, they really are.’ said the shark.

‘If they are so, I am going to punish all of them and the ones that killed my mother and made me cry for a long time but I don’t know how to do this.’ the little whale said.

‘You can learn it. Come on honey, follow me. Let’s go my dear friends. Deep waters are waiting for us.’ said the shark.

The sharks taught the little whale all the techniques about how to kill people and it took them one month to do this. Their aim was to send the little whale to the beaches where a lot of people swam and to make him kill all the people who were swimming around.

Little whale was sure of himself. He was definitely confident that he was able to kill people and he always told the sharks he wanted to kill all the people and pull them to pieces. However, the leader of the sharks thought it was necessary to test the little whale if he really learned how to kill that before sending him to the beach to kill people. So five of the sharks started to look for a person swimming around alone and away from the other people who were doing different activities on the beach. After a short time they realized that there was a little boy swimming alone near the lighthouse. This little boy was going to be their first victim. They didn’t want to go closer to the child as they didn’t want him to be scared. They turned back quickly and showed the little whale his first victim so that the little whale started to swim towards the little boy. The sharks thought that the little boy must be a professional swimmer as the sea was very deep around the lighthouse otherwise he couldn’t swim there because most of the people were afraid of it. At first the little whale took his head out of the sea and then his body and tail appeared. The child realized the whale immediately. The whale took a deep breathe and dived into the sea. Although it was just a baby whale, it was four metres long. It was impossible for the little boy to swim towards the beach because the whale could swim much faster than him so that it could catch him before reaching the beach. He started swimming parallel to the beach but the whale came closer and closer and then the whale started swimming next to him and after a while it suddenly opened its mouth and then closed it. Then it turned back and swam towards the sharks.

When he came near them:

‘ I completed my mission. I killed the child.’ he said.

‘ Did you pull him to pieces?’, asked the leader of the sharks.

‘ No, I didn’t pull him to pieces’, said the little whale.

‘ Didn’t you? What did you do, then?’ asked the shark.

‘ I swallowed him.’ replied the whale.

‘Swallowed?’ asked the shark.

‘ Yes, I did. The child is in my stomach now.’ said the whale.

‘ No matter what you did. As a result you killed him. I really appreciate what you did and I want to congratulate you. We are going somewhere far away tomorrow to attend a meeting so that we won’t be here for a few days. I want you to go to the beach and kill as may people as possible. You can either pull them to pieces or swallow them. You must swim around all the beaches and kill all the people you come across. Do not pity on them.’ said the leader of the sharks.

After a few days the sharks came back and found the little whale swimming around happily. The little whale told them that he had killed twenty people cruelly and people had been afraid of swimming in the sea since than because they were scared to death and next he boasted them all the people were afraid of him. All the sharks became very pleased when they heard that.

The next day one of the sharks saw the boy whom the whale pretended as if he swallowed the other day on the beach near the lighthouse. He went directly beside their leader and told what he had seen so that the leader got furious. He went beside the little whale angrily.

‘You told us that you had swallowed that little boy but we saw him on the beach and he was alive. Nothing has happened to him. He looks so healthy. Are you making fun of us?’ he said.

The whale realized that he was being surrounded by the sharks that seemed very angry.

‘Yes, I swallowed him but I couldn’t digest him so I had to vomit him because he started kicking my stomach.’ replied the little whale.

‘Shut up, you liar! you didn’t swallow him and you didn’t attack other people swimming around. They were all lies. You also told us that people couldn’t come to the beach as they were afraid of you but you see all the beaches are full of people and they don’t care about you. All the things that you told us were lies. If you can’t kill them, I will…… said the leader of the sharks. And he couldn’t finish his sentence.

‘What will you do? I got bored of you all. Get out of my sight!’ said the whale angrily and then hit the leader with his head so strongly that it went down the depths of the sea and then he started to swim very fast towards the beach. It was too late to turn back and the sharks were swimming just behind him and they were so close. If they caught him they would pull him to pieces.

Little whale reached the beach hardly. It struggled and kicked about while lying on its back for a while and it could manage to move a bit on the beach. When he got weak he let his head on the hot sand. The child recognized the whale and ran beside him.

‘What is happening little whale? You must be in the sea not on the beach!’ said the little boy.

‘Thanks God. Is it you little boy? Sorry I can’t remember your name.2 said the little whale.

‘My name is Mark. I am OK! What are you doing on the beach?’ asked the little boy.

‘My name is Sili. We met a few days ago, didn’t we?’ asked the little whale.

‘Yes, I do. We swam next to each other for a while. When you opened your big mouth I got so frightened because I thought that you were going to eat me but I was wrong. You just opened your mouth widely and then closed it and swam away. I couldn’t understand why you did like that.’ said the little boy.

‘ Did you really think that I was going to eat you. That was just a joke. I am so sorry that I made you frightened. Please forgive me for my behaviour’ said the whale.

‘ OK! I do forgive you. Would you please tell me what is going on now? What is the reason for your being here on the beach instead of swimming in the sea?’ asked the little boy.

Little told him everything.

‘As you see my friend all the sharks are chasing me all around and I can not fight them alone because there are twenty sharks that want to kill me. That is why I am here.’ said the whale.

‘Why didn’t you swim away when the sharks went far away for the meeting? You should have asked for help from the other whales.’ said the little boy.

‘If I had swum away, the sharks would catch me easily. I would have no chance to survive because all the sharks in the sea would start looking for me in order to kill me. I wouldn’t have asked for help from other whales because that would cause a cruel war between all the sharks and whales living in the sea. as a result a lot of whales and sharks would die just because of me. I might have died in that war. But now only I am dying and none of the whales is in danger. It is not the end of the world if I die. The world is like a drop in the space and I am not even like a drop in the ocean’ explained the whale.

‘If your mother hadn’t died, the sharks wouldn’t have tried to kill you. You wouldn’t be here and running away from them.’ said the boy.

‘ That is true but people are responsible from my mother’s death. They killed her. What is more I can’t understand the reason why they killed my mother. She didn’t hurt them. Why do you think they killed her, Mark?’ asked the little whale.

‘To earn some money. Some people kill animals to earn some money. They don’t care about what would happen to the babies of those animals that they kill. How can those babies survive without their mothers? They won’t give harm to a child whose mother or father died. Because they respect that child and pity on him. A child whose mother or father died when he was small can understand you very well. I promise you I will never give harm anything on earth.’ promised the child.

‘ I love you, Mark’ said the little whale.

‘ I love you, too Sili’ replied the little boy.

Written by: Serdar Yıldırım

Annesi balina avcıları tarafından öldürülen yavru balina Atlas Okyanusu’nda yüzerken etrafını yirmi kadar köpekbalığı sardı. Başkan köpekbalığı yavru balinanın yanına gelerek: “ Seni tanıyorum ve durumunu çok iyi anlıyorum yavru balina. Ama üzülmekle eline bir şey geçmez. Anneni insanlar öldürdü. Sen bunu onların yanına bırakmamalısın. Annenin intikamını almalısın. Biz senin dostunuz. Sana öldürmeyi öğretip, insanların üstüne salacağız. Çok yakında insanlar yavru balinayı tanıyıp, ondan korkacaklar “ dedi.

“ Annemi yerler mi insanlar? “ diye sordu yavru balina.

“ Yerler yavrum. İnsanlar acımasızdır. Onlar dünyadaki tüm canlıları acımasızca öldürürler. Hoş, insanlar birbirlerine karşı da acımasızdır. Ben buralarda çok gördüm gemiler içinde savaşan insanları. Dedem insanların toprak üstünde de savaştıklarını söylerdi. Savaşı kazanan kahraman olurmuş. “

“ İnsanlar kötü yaratık desene? “

“ Hem de çok kötü yaratık. “

“ O zaman beni annesiz bırakan, bana günlerce gözyaşı döktüren insanları cezalandıracağım, ama bunu nasıl yapacağımı bilemiyorum. “

“ Öğrenirsen bilirsin. Haydi, yavrucuk peşimden gel. Siz de peşimden gelin köpek kardeşlerim. Derinlikler bizi bekliyor. “

Aradan bir ay geçti. Bu sürede köpekbalıkları bildikleri öldürme yöntemlerini yavru balinaya öğrettiler. Hedef, insanların toplu halde yüzdükleri plajlar olacaktı. Plajlar, insan kanına boyanacaktı. Yavru balina, öldürürüm, parçalarım, diyordu ama onu plaja salmadan önce bir deneme yapmalıydı. Bakalım öldürebilecek miydi? Beş köpekbalığı yalnız yüzen insan aramaya başladı. Deniz fenerinin yakınında bir çocuk yüzüyordu. İlk kurban o olacaktı. Köpekbalıkları sahilden uzak kaldılar. Çocuğu ürkütmek istemiyorlardı. Yavru balina hızla çocuğa doğru yüzmeye başladı. Fenerin oralar derin demişti köpekbalıkları, çocuk demek ki, usta yüzücüydü. Yoksa onun ne işi vardı böyle derin yerde. Yavru balina kafasını suyun üstüne çıkardı, daha sonra gövdesi ve kuyruğu göründü. Çocuk, yavru balinayı hemen fark etti. Derin bir nefes alıp suya daldı. Balina yavruydu ama dört metre boyundaydı. Sahile doğru yüzmeye kalksa bunu başaramazdı, çünkü yavru balina ondan çok daha hızlıydı. Yetişmesi an meselesiydi. Bundan dolayı çocuk sahile paralel yüzüyordu. Yavru balina çocuğa yetişti, bir süre onunla yan yana yüzdü ve aniden dönerek ağzını açıp kapadı. Yavru balina köpekbalıklarının yanına döndüğünde:

“ Görevimi başardım. Çocuğun işi tamam “ dedi.

“ Çocuğu parçaladın mı? “ diye sordu, başkan köpekbalığı.

“ Hayır, parçalamadım “ dedi yavru balina.

“ Parçalamadın mı? O zaman ne yaptın? “

“ Çocuğu yuttum. “

“ Yuttun mu? “

“ Evet, yuttum…Çocuk şimdi midemde. “

“ Öyle veya böyle, çocuğu öldürmüşsün işte. Seni kutlarım yavru balina. Biz yarın uzaklara gidip bir toplantıya katılacağız. Birkaç gün yokuz. Sen şu ilerdeki plaja git, yakaladığını ister parçala, ister yut. Sıradan bütün plajları dolaş. İnsanlara acıma yok. “

Köpekbalıkları döndüğünde yavru balinayı buldular. Yavru balina yirmi insanı acımadan öldürdüğünü, insanların plajlara çıkamadığını, etrafa korku saldığını söyledi. Köpekbalıkları bu habere çok sevindiler. Ertesi gün bir köpekbalığı deniz fenerinin yakınındaki sahilde yavru balinanın yuttum dediği çocuğu gördü. Başkanı bularak durumu anlattı. Başkan, bunun üzerine çok sinirlendi. Nefretle yavru balinanın üstüne gitti:

“ Hani yutmuştun o çocuğu, bak fenerin oradaymış. Sen bizimle dalga mı geçiyorsun? “ Köpekbalıklarının etrafını sardığını gören yavru balina:

“ Şey, yutmuştum ama hazmedemedim, kusuverdim. Çocuk midemi tekmelemişti. “

“ Sus, yalancı seni, çocuğu yutmadın, plajlara saldırmadın, bütün plajlar dolu. Hani plajlara kimse çıkamıyordu, hani etrafa korku salmıştın. Yalan, hepsi yalan. Madem öldüremiyorsun, ölürsün. Şimdi seni…”

Başkan köpekbalığı sözlerini tamamlayamadı, çünkü yavru balina:

“ Beni ne yaparsın? Sıktın artık, çekil önümden “ dedikten sonra, ona sert bir kafa vurarak denizin derinliklerine yolladı.

Yavru balinanın önü açılmıştı. Gücünün yettiği kadar hızlı yüzmeye başladı. Karşısı sahildi. Artık geriye dönüş yoktu. Peşinde sürüyle köpekbalığı vardı. Yakalarlarsa parçalarlardı. Yavru balina kendini sahile zor attı. Debelendi kumun üstünde biraz daha, biraz daha ilerledi. Gücü tükenince başını sıcacık kumun üstüne bıraktı. Çocuk yavru balinayı tanımıştı. Onun yanına geldi:

“ Ne oluyor, yavru balina? Neden sahile çıktın? “

“ Oh, sen miydin? Nasılsın çocuk? Adın neydi senin? “

“ Benim adım Mark. İyiyim de burada ne işin var? “

“ Benim adım de Sili. Geçenlerde tanışmıştık, hatırladın mı? “

“ Hatırladım. Bir süre yan yana yüzmüştük, sonra sen gitmiştin. Üstüme gelirken beni yiyeceksin sanıp korkmuştum.”

“ Kim? Ben mi seni yiyecektim? O bir şakaydı. Seni korkuttuğum için özür dilerim. Beni affet.”

“ Affettim gitti. Anlat bakalım Sili, neler oluyor? Neden denizde değil de buradasın? “

Yavru balina olanları anlattıktan sonra:

“ Ya, işte böyle Mark, köpekbalıkları peşimde, sayıları yirmiden fazla. Onlarla yalnız başıma çarpışamam. Acı gerçek ama benim için böylesi daha iyi olacak. “

“ Köpekbalıkları toplantıya gittiğinde kaçıp gitseydin uzaklara veya balinalardan yardım isteseydin? “

“ Kaçsam kısa zamanda yakalanırdım. Kurtuluşu yoktu. Okyanustaki bütün köpekbalıkları peşime düşerdi. Balinalardan yardım isteyemezdim, çünkü bu korkunç bir savaşın başlangıcı olurdu. Yüzlerce balina ve köpekbalığı birbirine girerdi. Arada belki ben de ölürdüm. Oysa şimdi sadece ben ölüyorum, hiçbir balinayı tehlikeye atmıyorum. Bir benim için başkalarının keyfini kaçıramam. Sili ölürse kıyamet kopmaz. Hayat devam eder. Dünya uzayda nokta kadar, fakat Sili dünyada nokta kadar bile değil. “

“ Annen yaşasaydı köpekbalıkları sana sokulamazdı. Bu duruma düşmezdin. “

“ Onun orası öyle de annemi insanlar öldürdü. Asıl suçlu annemi öldüren insanlar. Mark, sence insanlar annemi neden öldürdü? “

“ Kazanç uğruna. Bazıları kendileri kazansın diye can alıyorlar. Öldürürken düşünmezler ki, balinanın yavrusu ne olacak? Yavru annesiz ne yapacak? Örneğin; annesiz, babasız bir çocuk ne olur, ne yapar, nasıl yaşar? Çocukken bunu düşünen biri büyüdüğünde diğer canlıların hayatına saygı duyar, onlara zarar vermez. Tanrı şahidimdir ki, ben insan olsun, diğer canlı varlıklar olsun hiçbirine zarar vermeyeceğim. Yemin ediyorum. “

“ Seni seviyorum, Mark.”

“ Ben de seni seviyorum, Sili. “

SON

Yazan: Serdar Yıldırım

ATATÜRK'S CHİLDHOOD

Mustafa went to his uncle's farm with his mother and sister.

His uncle greeted them very warmly, when they arrived at the farm in the evening. After some chat about their health and compliments, they had dinner. After the dinner, the chat continued nearly one hour more and then they went to bed.

Next morning, in the early hours, his uncle took Mustafa around the farm and showed him every part of it. They went to bean field in the afternoon. When they arrived by the field, his uncle pointed to the crows, which were eating the seeds in the field with his finger and said: “Look Mustafa, do you see those crows? They are our enemy number one. I work and strive; they come and eat the seeds. How nice! Those damned crows are no good for anybody. They only do harm and loss. Besides they descend on the head and shoulders of that scarecrow and are not ashamed to crow like "cro… cro…" The scarecrow is just a name. Look at this. Four or five crows have descended on it, they have eaten the seeds; they are full and sunbathing. He said: 'Come on Mustafa, let's drive them away."

The crows flew away when they saw Mustafa and his uncle coming. Later when they were sitting under a tree taking a rest, Mustafa asked to his uncle: “"Dear uncle, is this field always like that? “. “I mean, do the crows eat the seeds, when there is no one working and watching the field? “

His uncle answered:

“They do my dear Mustafa, yes they do. They shouldn't see a field with no one in it. Ten – twenty of them come together and attack the field. If you don't watch, they don't even leave one seed in the earth in a few weeks. “ Mustafa needed to summarize: “Ok uncle, then, you have to watch every day in order not to allow the crows to eat up the seeds. “

“Yes, Mustafa exactly. While there is a lot of work to do on the farm, I come here to drive the crows away. What else can I do? This bean field is very important. When the beans ripen, we both eat them and take them to the bazaar to sell; I make good money by selling them.

“This means watching here hinders your work greatly, dear uncle. Then, let me wait here from tomorrow on with my sister Makbule. Then you can be busy with the other work of the farm. I want you to know that I won't let the crows eat even one seed in your field. “

“Long live Mustafa, you smart boy! I had not thought of this before. You have easily remedied this big issue, which I have thought of many times, but could not find a solution. Let's stay here until the evening today. You will learn how to guard a field. It is not really hard, dear. Be somewhat careful and watch the crows. I will tell your mother in the evening, when we go back to the farm. We have to persuade her, too. “

Next morning, Mustafa has put the flans his aunt had cooked, in a bag and came to his uncle's bean field with his sister Makbule. As soon as they came, they began to drive out the crows, which were descending on the field. Both were very tired near the lunchtime. The reason was: First, the field was quite large. Whenever the crows came to eat the seeds on one side of the field, Mustafa and Makbule ran and drove them out. The same crows were taking off and descending on the other side of the field. They were tired of running from one side of the field to another. When other crows came, the situation became much more unbearable. At lunchtime, when they were sitting and eating the flans his aunt had cooked, Mustafa told Makbule that he had found a way to solve the issue completely and added:

“Makbule, did you notice how the crows are tricking us? They understood that we are novices as soon as we came to this field. The method I want to implement is quite simple. Let's suppose that we draw a line through the hut in the middle of the field, which divides the field into two by its width. This line would divide the field into two equal parts. The upper part is somewhat inclined, I should take this part. The lower part is very flat, you should take this part. Each of us will be responsible for driving out the crows in our own parts. If you try to stay somewhere near the middle of your part, you will see that your fatigue will be half of that of the morning. Now, do you have any questions? “

“What can I say brother? You have told me exactly what we have to do. Here, my duty is to do what you have told me, completely. “

“Bravo, Makbule. It is an honor for me to work with an assistant like you, who follows my advice and has strong comprehension. This success will not only belong to me but both of us. Now, let's hurry up, eat our flans and start working. Look at the crows, how they have come together when they have seen nobody around. Although they are doing nothing more than flying over the field, but I am sure they will begin to descend on the field one by one if we don't hurry. I have promised my uncle that I wouldn't let the crows eat even one single seed from the field. “

The method Mustafa invented was successful. In the evening, when the crows returned to their places of sleep, they were hungry and tired. After dinner at the farm, when Makbule told about what happened that day and how the crows left in a sad and miserable situation, the ones in the room could not help laughing out loud. His mother Zübeyde Hanım said "My Mustafa is very smart." and kissed her blond and blue eyed son on the forehead. Meanwhile Mustafa kept his solemn demeanor, but he was smiling just a little bit.

Written by: Serdar Yıldırım

                                       ATATÜRK’ÜN ÇOCUKLUĞU

Mustafa, annesi ve kız kardeşi ile birlikte dayısının çiftliğine gitti.

Akşamüstü çiftliğe vardıklarında dayısı onları çok candan bir şekilde karşıladı. Hal-hatır sormalardan, iltifatlardan sonra akşam yemeği yendi. Yemekten sonra bir saat kadar daha sohbet edildi ve ardından geceyi geçirmek üzere odalarına çekildiler.

Ertesi sabah sabahın erken saatlerinde dayısı Mustafa’ya çiftliğin her tarafını gezdirip gösterdi. Öğle vaktine doğru bakla tarlasına gittiler. Tarlanın kenarına geldiklerinde dayısı parmağı ile tarlasındaki tohumları yemekte olan kargaları işaret ederek: “ Bak Mustafa, şu kargaları görüyor musun? İşte bunlar bizim baş düşmanımız. Ben uğraşayım, çalışayım, onlar gelsinler tohumları yesin bitirsinler. Oh ne ala, ne ala! Kimseye faydası olmaz şu karga murdarının.  Yaptıkları anca zarar, ziyan.  Bir de şu korkuluğun omuzlarına, kafasına konarlar  “ gak gak “ diye öterler yüzlü yüzlü. Korkuluğun sadece adı korkuluk. Şu hale bak. Dört beş karga omuzlarına konmuş, yemişler tohumları, doymuşlar, güneşleniyorlar. Gel Mustafa, kovalım şunları “ diye söylendi.

Mustafa ile dayısının geldiklerini gören kargalar uçup gittiler. Daha sonra dinlenmek için bir ağacın altına otururlarken Mustafa,  dayısına: “ Dayıcığım, bu tarla hep böyle midir? “  dedi.    “ Yani içinde çalışan, bekleyen olmadığı zamanlar kargalar tohumları yerler mi? “

Dayısı:

“ Yerler Mustafa’m  yerler. Bunlar sahipsiz bir tarla görmesinler. Onu, yirmisi toplanır gelir. Böyle gündüzleri tarlada beklemezsen birkaç haftaya kalmaz toprakta bir tek tane bırakmazlar” dedi. Bunun üzerine Mustafa konuyu toparlama ihtiyacı hissetti: “ Peki dayıcığım, o zaman kargalar tohumları yiyip bitirmesinler diye sabahtan akşama kadar bekçilik yapmak zorunda kalıyorsunuz. “

“ Aynen dediğin gibi oluyor Mustafa. Çiftlikte yapılacak bir sürü iş varken, ben buraya gelip karga peşinde koşuyorum. Ne yaparsın ki, bu bakla tarlası çok önemli. Baklalar olgulaşınca hem kendimize yemeklik oluyor, hem de arabaya yükleyip pazarda satıyorum; iyi de para ediyor. “

“ Demek ki burada bekçilik yapmak işleriniz için büyük engel teşkil ediyor, sevgili dayıcığım. O halde izin verirseniz yarından tezi yok kardeşim Makbule ile gelip burada bekleriz. Siz de çiftlikteki işleri yoluna koyarsınız. Kargaların tarlanızdan bir tek tohum yemelerine izin vermeyeceğimi bilmenizi isterim. “

“ Hay, sen aklınla bin yaşa, Mustafa!  Bak bu hiç aklıma gelmemişti. Daha önce defalarca düşünüp de içinden çıkamadığım bu büyük sorunu kolayca çözüverdin. Bugün akşama kadar burada kalırız. Tarla bekçiliği nasıl yapılır iyice öğrenirsin. Zaten zor bir tarafı yok canım. Biraz dikkatli olup kargaları kollaman yeterli. Akşama çiftliğe dönünce annene ben söylerim. Onun da rızasını almak lazım. “

Ertesi sabah erkenden yengesinin hazırladığı börekleri bir torbaya koyan Mustafa kız kardeşi Makbule ile birlikte dayısının bakla tarlasına geldi. Gelir gelmez de, tarlaya inen kargaları kovalamaya başladılar. Öğle vaktine doğru ikisi de çok yorulmuştu. Bunun sebebi: Bir defa tarla oldukça büyüktü. Bir tarafa üç beş karga tohumları yemek için gelseler  Mustafa ile Makbule hemen koşuyorlar kargaları kovalıyorlardı. Aynı kargalar uçuyorlar, tarlanın öteki tarafına iniyorlardı. Tarlanın bir başından bir başına koşup durmak onları yormuştu. İşin içine başka kargalar da karışınca durum iyice çekilmez hal almıştı. Öğle vakti bir köşede oturup yengesinin hazırladığı börekleri yerlerken  Mustafa  Makbule’ye  sorunu kökünden halledecek bir yöntem bulduğunu söyledi ve şunları ekledi:

“ Makbule, kargaların bize oynadığı oyunun bilmem farkında mısın? Biz bu tarlaya gelir gelmez acemi olduğumuzu anladılar. Uygulamak istediğim yöntem oldukça basit. Tarlanın ortasında bulunan kulübenin içinden tarlayı enlemesine bölen bir çizgi çektiğimizi farz edelim.  Bu çizgi tarlayı iki eşit parçaya böler. Yukarı tarafta kalan parça biraz meyilli, burası benim olsun. Aşağı tarafta kalan parça dümdüz, burası da senin olsun. Herkes kendi bölgesindeki kargaların kovalanmasından sorumlu olacak. Eğer kendi bölgenin ortalarına yakın bir yerde durmaya özen gösterirsen sabahki yorgunluğunun iki kat azaldığını fark edeceksin. Şimdi konuyla ilgili bana sormak istediğin bir şey var mı? “

“ Ne diyebilirim ki  Mustafa Abi. Sen yapmamız gerekeni tam olarak anlattın. Burada bana düşen görev anlattıklarını eksiksiz olarak uygulamamdır. “

“ Aferin sana Makbule. Senin gibi söz dinleyen, kavrayışı kuvvetli bir yardımcı ile çalışmak benim için şereftir. Bu başarı sadece benim değil, ikimizin başarısı olacaktır. Şimdi biraz acele edelim, böreklerimizi yiyelim de işe başlayalım. Bak kargalara, meydanı boş bulunca nasıl da çoğalıverdiler. Belki şu an için tarlanın üstünde uçmaktan başka bir şey yaptıkları yok ama eğer acele etmezsek birer ikişer tarlaya inmeye başlayacaklarına eminim. Dayıma, kargaların tarlanızdan bir tek tohum yemelerine izin vermeyeceğim, diyerek söz  vermiştim. “

Mustafa’nın  kendi buluşu olan yöntem başarılı oldu. Akşamüstü hava kararmaya başladığında kargalar geceyi geçirmek için konaklama yerlerine giderlerken aç ve yorgundular. Çiftlikte yenen akşam yemeğinden sonra Makbule, o gün olanları ve kargaların üzgün ve perişan bir şekilde gidişlerini anlatırken, odada bulunanlar kahkahalarla gülmekten kendilerini alamıyorlardı. Annesi Zübeyde Hanım, “ Benim Mustafa’m çok akıllıdır “ diyerek sarı saçlı, mavi gözlü oğlunu gururla alnından öperken, Mustafa vakur halini hiç bozmadan duruyor, sadece gülümsemekle yetiniyordu.

Yazan: Serdar Yıldırım

THE COLT RACING WITH HIS SHADE

The city hippodrome where the horse races were made was too crowded. The grandstand was jammed with people. The races would be held in which the big prize would be given to the one coming first that Sunday as it was given every Sunday. The biggest candidate was a horse called Black Bomb. He was the only and the unique dominant of the races which had been held in that city for nearly two years. He was always the hugest of the horses with his jet-black colour, big eyes and with his height like a giant. It was guessed that he wouldn’t have the championship snatched for a long time.

The other racehorses were Storm, Goblin, Paw, Surprise, Strong, Rabbit and Yekta. Yekta was attending a race like that for the first time and he was quite excited. He had been trained well at the racehorse - farm though, but his being young and inexperienced made him feel frightened. What if he wouldn’t be able to come first..? He even wouldn’t like to think that. He would fall into a condition like an ordinary racehorse and then this condition might continue like that forever. Becoming the first in the races; where thousands of racing tricks were made, and where was full of ruse and intrigue, was not only being fast and strong. For instance, in some of the races Rabbit used to make rabbitness. As soon as the race started, he would come front and speed up, and would tire the horses and would give up the race. At the last plain, Black Bomb would become the first with a rashness he made. The racehorse called Paw was Black Bomb’s other helper. While the race was going on, he would take care of the horses with high performance, would hit them, would come in front of them and lessen their speed and would make Black Bomb come first in the race.

The horses lined up regularly at the starting point. As soon as the pistol’s sound was heard, eight strong horses ran forward. Rabbit, whose start was very fast, moved front immediately. Despite all his attempts, Yekta stayed at the second line. “Damn it, I have missed Rabbit..! Essentially nobody had been able to overtake Rabbit until the last flat place. I have to overtake him before coming to the middle of the race. Let’s faster, faster, Yekta…”

While the 1500 start was being passed, Rabbit was nearly 3 heights in front of Yekta, who was at the second line. “Where is Bomb, it is needed to turn back and look. Rabbit can’t finish the race with this speed. Oh, Bomb had been just behind me! What the hell is going on, what tricks are they playing? He had been hiding until the last flat place. They certainly got uneasy about me.”

The middle of the race: As the 1000 start was being passed, the racehorse called Rabbit came out of the running track and gave up the race. Yekta overtook him very fast and came to the first position. But there were 1000 meters to the end of the race and Black Bomb was coming gradually close to Yekta.

Yekta and Black Bomb entered the last flatness (the last 500 meters) with the ends only just meeting. After a breathtaking struggle, Yekta’s killing departs made him win the race with 2 heights of distance. Yekta was happy now because he was able to come first in the race although it was difficult. Yekta raced with Black Bomb and his group for many other times. He became the first at each race he participated. That city had started to become too small for him then. He had to go out, had to make his name heard in broad environments and had to win bigger races. When he won the region championship he participated, he increased the frequency of his trainings to take place in the country championship, which was going to be held one month later.

A lot of racehorses on the race - horse farm, where he was training, told Yekta about the races they had taken place at different times. Yekta listened to them very carefully. He increased his experience and his knowledge. According to Yekta there was no end of knowledge and learning. Each new knowledge would teach something new. What important was to obtain “original knowledge” by adding your own ideas to the ones you learnt. It was possible to think correctly only by knowing yourself very well. This would provide “auto control” namely the talent of controlling yourself, which was necessary for personal virtue. Auto control talent’s being regular would force the limits of perfection.

Days passed after each other. Each passing day was adding power to Yekta’s power. He had started to run faster and cross the distances in a shorter time. There had been 7 days left for the big race. In the afternoon they had made Yekta get on the lorry, which was specially prepared. The lorry set off after a short while to go to the biggest city of the country. Just as they had passed half of the way, the lorry rolled over a ditch at the edge of the way with a big noise. Then there was a deep silence. Nothing had happened to Yekta by chance. He waited his door’s being opened. There was nobody passing by. He succeeded in breaking the lock after struggling for a long time. He jumped out with fear. He went to the road. A few lights were able to be seen far away. The place where the race would be held should be there somewhere. It was also possible without the lorry. He thought to himself “I can reach there even I am on my own”. He started to run. He ran and ran…

More than an hour passed. It started to get dark and Yekta started to get surprised. What was happening? Why wasn’t it sunny all the time? Was there anything more meaningless than darkness? He had the right to be surprised. He used to train during the day and go inside before getting dark. The lights used to be on during the day and night. He had never stayed in darkness until that time. Yekta shuddered immediately after running slowly for kilometres under the moonlight. There was an indistinct figure on his left side and it was trying to overtake him. He turned his head quickly. A horse…!

Yekta thought to himself:
“Who is this? Where has he suddenly come out from? It’s not my business who he is. What important is his being about to overtake me. I won’t surely let this..! Nobody has been able to make me swallow dust. Let’s see what’s he going to do after raising my speed?” Yekta’s effort to overtake his shade lasted all night long. At dawn, while darkness was leaving his place to daylight, Yekta’s shadow was wiped away. Yekta couldn’t see it at a moment when he turned his head left. He looked right, it wasn’t there again. He looked behind and looked far behind. He thought that his rival couldn’t keep in step with him and gave up the race. He lessened his speed gradually.

Yekta continued to run some more at a slow speed for about an hour. Now the first houses of the city, where the race would be held, had started to seem. Yekta asked a packhorse he came across on his way where the hippodrome of the racehorses was. He continued his way as it was explained. As he was crossing the main street swelled with pride and holding his head high, the cars had stopped and having seen this magnificent colt in the newspapers or magazines for many times before and about whom they had read the articles written, the people in the street were applauding crazily. Making use of the hippodrome’s open door, Yekta entered inside. He had come to the running track a few minutes later. The country championship, which was 6 days later, would be held there. Yekta, who was touring with slow steps on the running track, was thinking of becoming certainly the first in that race.

His owner, who heard that the lorry bringing Yekta turned upside down, had come to the place of incident. The driver and the stableman were taken to the hospital injured. Yekta’s owner started to look for Yekta in the morning and when he heard that he had gone to the hippodrome, he went there too. When Yekta’s owner entering the hippodrome saw Yekta running with slow steps on the running track, he shouted “Yekta… Yekta…” and ran to the running track. He ran quickly and reached Yekta and embraced him around his neck. Yekta realised the situation after a short while. His owner had looked for him in this strange city and had found him.

Yekta’s owner took him to one of his friend’s racehorse farm. Yekta, who was very tired, passed that day and the following day relaxing. Starting the running trainings later, Yekta became fitter than before. He was ready now and he saw himself the luckiest to become the first.

Yekta ran like a tornado in the race. He came front with the terrible attack he made just in the first meters. He was running crazily. Turkey’s best racehorses became desperate because of his speed. He became the first with a great difference and record degree. This championship had become by the help of his combining the theoretical and practical in the best way. As a result he had achieved the perfection and had got the reputation of “unovertakeable”.


When the country champion Yekta returned back to the racehorse farm where he was born and grew up, he was welcomed with great excitement. The racehorses on the farm had watched the race on the TV in the garden and had been very happy for Yekta’s championship. Yekta was taken to England by a private plane a few months later. There was Europe Championship soon and Yekta would represent Turkey in that race. Yekta was taken to a hard training programme. His each training was getting him to improve his degree gradually and to run faster. Before a few days to the championship, Yekta’s being close to the Europe Record had made his owner happy. However, there were some people who weren’t pleased with Yekta’s condition. A few people watching Yekta by gnashing their teeth from the grandstands were signing his death edict:

“We said Yekta, Yekta and we ran into trouble. He is like a storm as if he wasn’t a racehorse. Look at the degree he has made. If he takes his last step a bit faster, it will be Europe record.”

“You are right. This race is only training. He is running alone. There is no rival to force him. If it were the real race, he would be impossible to be overtaken. Now the best racehorse in Europe is Yekta.”

A third person: “Our horse can’t overtake Yekta. It doesn’t matter whether you become the second or the last then. If Yekta doesn’t participate in the race, we will become the first. If we give him an injection tonight, he will pass away. We will get the championship award and spend it. It will also be our country’s advertisement. Advertisement will bring lots of foreign currency to the country.”

“Ok, tonight we shall go where Yekta stays. Each of us will have a poisonous injection. If Yekta runs away from one of us, he will be caught by the other one.”

At the following times of the night Yekta was distressed and troubled. Because he was troubled, he couldn’t get to sleep. He heard foot steps coming from deep. The grooms wouldn’t enter the stable at that time. Or else were the ones coming strangers? What could their aims be? Yekta didn’t think badly though and waited. He shuddered when he saw three men with clubs and injections. He was afraid. The cruel men attacked suddenly and started to hit Yekta, whose only offence was being a good racehorse, with the clubs without pitying. Being hurt, Yekta took a few steps backwards and his back leant to the wall. The men faced a harsh reaction when they attacked Yekta. Rearing up, Yekta hit one of the men over his head with his feet. The men fell down like an empty sack. Turning back, Yekta tried to hit with his back feet. The blow couldn’t hit the mark but two men decided to take and shoulder their friend lying on the floor and then they disappeared.

Then picking up the injections and the clubs on the floor and putting them into a bag, Yekta threw them into dustbin. He didn’t want the event to be known by anyone. Evil shouldn’t be spread. There was more evil than the goodness in the world. It was easy to do harm, what difficult was to do kindness. Yekta had succeeded in doing kindness that time. The men had escaped. They might not hurt anyone again. Was the man kicked still alive? He wouldn’t be able to know that. People would put him under detention for a short while even the man was alive. Not training for a few days meant for Yekta to lose the Europe Championship. This situation made Yekta psychologically destroyed. There was a huge country waiting for his championship. Millions of people would be disappointed. There were his close friends, who would support him with their ideas, on the racehorse - farm. He would give the prize of Country Championship to them. The beautiful golden cups would be doubled.

As a matter of tactics, Yekta ran the first 300 meters in the middle lines. Gaining speed gradually, Yekta was running nearly in the first line. Four horses entered the last 500 meters with the ends only just meeting. Although he regressed to the fourth level just for a while, he tried his hardest while attacking with rancour as if he was treating himself cruelly when there was 50 meters to finish the race and then he won it. Yekta had become the Europe Champion. Yekta was welcomed enthusiastically in his country. There was just Yekta’s news on TV and radio and in the newspaper. The broadcast establishments in Europe were broadcasting about Yekta. We saw Yekta after months – It was him – He was brought for the World Championship that was going to be held in New York. Yekta who was considered to be the champion certainly by the authorities, unfortunately was overtaken by the Australian champion and became the second. Yekta was happy at the reward ceremony while the silver medal was hung. It wasn’t easy; he had won a lot of races, had always become the first and had never been overtaken. Becoming the second fastest racehorse of the world wasn’t even the other racehorses’ dream. In fact, it wasn’t impossible to become the second of the world championship but it was too difficult. Yekta had succeeded in doing this difficulty.

After a few days Yekta started to get bored. The passing days were getting him to consider being the second as his own and this was increasing the sorrow of not becoming the first. Yekta couldn’t stand the sorrow anymore so he ran away from the racehorse farm and went to the Appalaş Mountains. He saw wild horses grazing in the meadow further while he was wandering in the Appalaş Mountains. They were Mustang horses. He went near them and asked: “Hello, would you mind my joining you? “ Gera, who was the head of the Mustangs, said ” Of course, come and join us buddy “Yekta joined the Mustangs and started to graze with them. It was good and nice there; he got closer with the Mustangs immediately. More than an hour had passed. Gera the head said he would go to the piny wood that was 10 kilometres away, he said “Let’s” and started to run. The horse herd, whose number increased to 20 with Yekta’s joining, was running fast. The one who was the strongest and who ran the fastest among the Mustang horses would become the head of the herd. It was impossible to become the head by running in the middle lines. Whenever the head was overtaken, he would lose being the head. Gera was running forward. The other horses were striving to reach him.

However, Yekta always ran at the back. When they arrived at the piny wood, he had overtaken only two horses, namely he had become the 18. Yekta didn’t want to accept that. He was a racehorse, so he was used to run on the grassy or sand track. Gera the head had said that they would go to the piny wood and he had run forward quickly and the other horses had followed him. The one who started running the last was Yekta; who even couldn’t understand what was going on, what was happening, what the piny wood was. In fact they had run on the grass but they had run on a stony place later and next they had had to run among thicket and woods. The Mustangs had already known that place very well since they had passed there a lot of times before. They knew where to step while running on the stony place, and they knew which the shortest way was while passing through the thicket and woods. Because of that Yekta thought that if he would move backward one step each kilometre, he would move backward ten steps each ten kilometres. The distance between Gera and him was already that much. Yekta never returned to the racetracks. He always stayed in the mountains among the Mustangs. The passing time gained power to Yekta’s and Gera was overtaken by him one day. Becoming the head of the Mustangs, Yekta stayed the head for many years.

THE END

Written by: Serdar YILDIRIM



GÖLGESİYLE YARIŞAN TAY

At yarışlarının yapıldığı şehir hipodromu çok kalabalıktı. Tribünler tıklım tıklım doluydu. Her pazar günü olduğu gibi, bu pazar da birinci olana büyük ikramiyenin verildiği yarışlar yapılacaktı. Birincilik için en büyük aday Kara Bomba isimli attı. İki yıla yakın bir zamandır bu şehirde yapılan yarışmaların tek ve mutlak hakimiydi. Simsiyah rengi, kocaman gözleri ve dev gibi uzun boyuyla o her zaman atların en irisiydi. Daha uzun bir süre birinciliği kaptırmayacağı tahmin ediliyordu.

Diğer yarışmacı atlar ise, Fırtına, Ak kız, Pençe, Sürpriz, Zorlu, Tavşan ve Yekta idi. Yekta, böyle bir yarışa ilk defa katılıyordu, oldukça heyecanlıydı. Gerçi yetiştirildiği yarış atı çiftliğinde çok iyi hazırlanmıştı, fakat genç ve tecrübesiz oluşu onu korkutuyordu. Ya birinci olamazsa?.. Böyle bir şeyi düşünmek bile istemiyordu. O zaman, sıradan bir yarış atı durumuna düşecek ve belki bu durum hep böyle sürüp gidecekti. Bin bir çeşit yarış hilelerinin yapıldığı, düzenin ve entrikanın bol olduğu bu yarışlarda birinci olmak sadece süratli olmak ve dayanıklılık demek değildi. Mesela, bazı yarışlarda Tavşan tavşanlık yapardı. Yarış başlar başlamaz öne geçer, temposunu gittikçe arttırır, atları yorar ve yarışı bırakırdı. Son düzlükte Kara Bomba yaptığı bir atakla birinciliği kazanırdı. Pençe isimli yarış atı Kara Bomba’nın diğer yardımcısıydı. Yarış sürerken form durumu yüksek olan atları kollar, onlara çarpar, önlerine geçip hızlarını azaltır ve Kara Bomba’nın yarışı kazanmasını sağlardı.

Atlar, düzenli olarak başlama yerinde sıralandılar. Start için tabanca sesi duyulur duyulmaz, sekiz tane güçlü yarış atı ileri atıldılar. Çıkışı çok kuvvetli olan Tavşan hemen öne geçti. Yekta tüm çabasına karşılık ikinci sırada kalmıştı.” Tüh be, Tavşan’ı kaçırdım!..Bu Tavşan’ı zaten son düzlüğe kadar kimse geçemezmiş. Yarışın ortasına gelmeden onu mutlaka geçmeliyim. Haydi Yekta, daha hızlı, daha hızlı…”

1500 startı geçildiğinde Tavşan ikinci durumdaki Yekta’nın üç boy kadar önündeydi. “ Bomba nerelerde ki, dönüp bakmalı. Tavşan bu süratiyle yarışı tamamlayamaz. Vay, Bomba hemen arkamdaymış! Ne oluyor ya, ne dümen çeviriyor bunlar? Son düzlüğe kadar orta sıralarda saklanırmış bu. Benden huylandılar muhakkak. “

Yarışın ortası: 1000 startı geçilirken, Tavşan isimli yarış atı aniden koşu pistinin kenarına çıktı ve yarışı bıraktı. Yekta süratle onun yanından geçti ve birinci duruma yükseldi. Fakat yarışın bitmesine 1000 metre vardı ve Kara Bomba, Yekta ile arasındaki farkı gitgide kapatmaktaydı.

Son düzlüğe ( son 500 metre ) Yekta ile Kara Bomba başa baş girdiler. Nefesleri kesen bir mücadeleden sonra bitişe 100 metre kala başlayan Yekta’nın öldürücü deparları yarışı iki boy farkla kazanmasını sağladı. Yekta mutluydu artık çünkü ilk yarışını zor da olsa birinci olarak bitirmeyi başarmıştı. Yekta, Kara Bomba ve ekibiyle birçok defalar daha yarıştı. Girdiği her yarışta birinci oldu. Artık bu şehir ona dar gelmeye başlamıştı. Dışa açılmalı, adını daha geniş çevrelere duyurmalı ve daha büyük yarışlar kazanmalıydı. Nitekim girdiği bölge birinciliği koşusunu da kazanınca, bir ay sonra yapılacak olan ülke şampiyonluğu yarışına katılmak için antrenmanlarını daha da sıklaştırdı.

Hazırlandığı yarış atı çiftliğinde birçok yarış atı Yekta’ya değişik zamanlarda katıldıkları yarışmaları anlattılar. Yekta, onları büyük bir dikkatle dinledi. Görgüsünü, bilgisini arttırdı. Yekta’ya göre, bilmenin, öğrenmenin sonu yoktu. Her yeni bilgi yeni bir şeyler öğretirdi. Önemli olan öğrendiklerine kendi düşüncelerinden yeni fikirler katarak “ özgün bilgi “ elde edebilmekti. Doğru düşünebilmek ancak kendini çok iyi tanımakla mümkün olabilirdi. Bu da kişisel erdem için gerekli olan “ oto kontrol “ yani kendi kendini kontrol etme yeteneğini sağlardı. Oto kontrol yeteneğinin düzenli olması, mükemmellik sınırlarını zorlardı.

Günler günleri kovaladı. Her geçen gün Yekta’nın gücüne güç katıyordu. Gittikçe daha süratli koşmaya ve mesafeleri daha kısa zamanda aşmaya başlamıştı. Büyük yarışa yedi gün kalmıştı. Öğleden sonra özel olarak hazırlanmış kamyona Yekta’yı bindirdiler. Kamyon, biraz sonra ülkenin en büyük şehrine gitmek üzere yola çıktı. Yolun yarısı geçilmişti ki, kamyon büyük bir gürültüyle yol kenarındaki hendeğe yuvarlandı. Sonra derin bir sessizlik. Yekta’ya şans eseri bir şey olmamıştı. Kapısının açılmasını bekledi. Gelen giden yoktu. Uzun bir süre uğraştıktan sonra kapının kilidini kırmayı başardı. Korkuyla dışarı fırladı. Yola çıktı. Çok uzaklarda tek tük ışıklar görünür gibi oluyordu. Yarışın yapılacağı yer oralarda olmalıydı. Kamyon olmasa da olurdu. Kendi başıma da olsam oraya varabilirim, diye düşündü. Koşmaya başladı. Koştu…Koştu…

Aradan bir saatten fazla zaman geçti. Hava kararmaya,Yekta, şaşırmaya başladı. Ne oluyordu? Neden ortalık hep aydınlık kalmıyordu? Karanlık kadar anlamsız şey var mıydı? Şaşırmakta haklıydı. Gündüzleri açık havada antrenman yapar, hava kararmadan içeriye girerdi. İçerde de ışıklar gece gündüz yanardı. O, şimdiye kadar karanlıkta hiç kalmamıştı. Yekta ay ışığı altında, yavaş bir tempo tutturmuş olarak kilometrelerce koştuktan sonra birden ürperdi. Sol tarafında bir karartı vardı ve kendisini geçmeye çalışıyordu. Hızla başını çevirdi. Bir at !..

Yekta:

“ Kim ola ki? Nereden çıktı birdenbire? Neyse kim olduğu beni ilgilendirmez. Önemli olan beni geçmek üzere olması.İşte buna izin vermem!..Şimdiye kadar kimse bana toz yutturamadı. Tempoyu biraz arttırayım, bakalım ne yapacak? “ diye düşündü. Yekta’nın gölgesini geçmek için verdiği uğraş bütün bir gece boyu devam etti. Sabaha karşı karanlık yerini aydınlığa bırakırken Yekta’nın gölgesi silinip gitti. Bir aralık, kafasını sol tarafına çeviren Yekta onu göremedi. Sağına baktı, yine yok. Arkasına baktı, gerilere daha gerilere baktı. Rakibinin olağanüstü tempoya ayak uyduramayıp yarışı bıraktığını zannetti. Hızını yavaş yavaş azalttı.

Yekta hafif bir tempo ile koşmaya bir saat kadar daha devam etti. Yarışın yapılacağı şehrin işte ilk evleri gözükmeye başlamıştı. Yekta yolda rastladığı bir sütçü beygirine at yarışlarının yapılacağı hipodromun nerede olduğunu sordu. Tarif edildiği üzere yoluna devam etti. Göğsü gururla kabarmış olarak, başı dimdik vaziyette, şehrin ana caddesinden geçerken arabalar durmuştu ve yol kenarındaki insanlar gazetelerde, dergilerde birçok defalar resmini gördükleri, hakkında yazılan yazıları okudukları bu şahane tayı çılgınca alkışlıyorlardı. Hipodromun kapısının açık olmasından yararlanan Yekta, içeriye girdi. Biraz sonra koşu pistine çıkmıştı. Altı gün sonraki ülke birinciliği koşusu burada yapılacaktı. Ağır adımlarla koşu pistinde tur atan Yekta o yarışta birinci olmayı düşünüyordu mutlaka.

Yekta’yı getiren kamyonun devrildiğini haber alan sahibi olay yerine gelmişti. Sürücü ile seyis yaralı olarak hastaneye kaldırıldılar. Yekta’nın sahibi sabah olunca Yekta’yı aramaya koyuldu ve onun hipodroma geldiğini haber alınca oraya gitti. Hipodromun kapısından içeriye giren Yekta’nın sahibi Yekta’yı koşu pistinde ağır adımlarla koşarken görünce “ Yekta… Yekta…”diye bağırarak piste fırladı. Hızla koşarak Yekta’ya yetişti ve onun boynuna sarıldı. Yekta neden sonra durumun farkına vardı. Sahibi onu bu yabancı şehirde aramış ve bulmuştu.

Yekta’nın sahibi Yekta’yı bir arkadaşının yarış atı çiftliğine götürdü. Yorgun durumdaki Yekta o günü ve ertesi günü dinlenerek geçirdi. Daha sonra koşu antrenmanlarına başlayan Yekta üç gün içinde eskisinden daha iyi bir form tuttu. Artık hazırdı ve birincilik için en şanslı kendisini görüyordu.

Yekta yarış günü kasırga gibi esti. Daha ilk metrelerde yaptığı korkunç atakla öne geçti. Çılgın gibi koşuyordu. Türkiye’nin en iyi yarış atları onun sürati karşısında çaresiz kalmışlardı. Açık farkla ve rekor bir dereceyle yarışı birinci olarak bitirdi. Bu birincilik onun pratik ile teoriyi en iyi şekilde birleştirmesiyle oluşmuştu. Sonuç olarak, mükemmele ulaşmış ve geçilmez ünvanına sahip olmuştu.


Türkiye Şampiyonu olan Yekta doğup büyüdüğü yarış atı çiftliğine geri dönünce coşkulu bir şekilde karşılandı. Çiftlikteki yarış atları bahçedeki televizyondan yarışı izlemişler ve Yekta’nın birinciliğine çok sevinmişlerdi. Yekta birkaç ay sonra özel uçakla İngiltere’ye götürüldü. Yakında Avrupa şampiyonası vardı ve Yekta bu yarışta Türkiye’yi temsil edecekti. Yekta sıkı bir antrenman programına alındı. Yaptığı her antrenman onun derecesini giderek geliştirmesine ve daha hızlı koşmasına yol açıyordu. Şampiyonaya birkaç gün kala Yekta’nın Avrupa rekorunu zorlar hale gelmesi sahibini sevindirmişti. Ama Yekta’nın durumuna sevinmeyenler de vardı. Tribünlerde Yekta’yı dişlerini gıcırdatarak seyreden birkaç kişi onun ölüm fermanını imzalıyordu:

“ Yekta, Yekta dedik aldık başımıza belayı. Yarış atı değil sanki fırtına. Yaptığı şu dereceye bak. Son adımını biraz çabuk atsa Avrupa rekoru olacak. “

“ Ne demezsin. Bu sadece bir antrenman koşusu. Yalnız koşuyor, kendisini zorlayan rakibi yok. Esas yarış olsa kesinlikle geçilmez. Şu anda Avrupa’daki en iyi yarış atı Yekta. “

Bir üçüncü kişi ise: “ Bizim at Yekta’yı geçemez. O zaman ha ikinci olmuşsun, ha sonuncu. Yekta yarışa girmese biz birinci oluruz. Bu gece Yekta’ya bir iğne vurursak ölür gider. Birincilik ödülünü alır, harcarız. Hem ülkemizin reklâmı olur. Reklâm işi ülkeye döviz kazandırır. “

“ Tamam, bu gece üçümüz Yekta’nın durduğu yere gireriz. Hepimizin elinde birer zehirli iğne. Yekta birimizden kaçsa ötekine yakalanır. “

Gecenin ilerleyen vakitlerinde Yekta bir iç sıkıntısı yaşıyordu. Huzursuzdu. Huzursuz olması, onun uyumasını engelliyordu. Derinden gelen ayak sesleri duydu. Bu saatlerde bakıcılar ahıra girmezlerdi. Yoksa gelenler yabancı mıydı? Amaçları ne olabilirdi? Yekta yine de aklına kötü şeyler getirmedi. Bekledi. Biraz sonra ellerinde sopalarla, iğnelerle üç kişi karşısına dikilince ürperdi. Korktu. Zalim adamlar aniden harekete geçerek bütün suçu iyi bir yarış atı olmak olan Yekta’ya sopalarla acımadan vurmaya başladılar. Canı yanan Yekta birkaç adım gerileyince arkası duvara dayandı. Adamlar, Yekta’nın üstüne çullanınca sert tepkiyle karşılaştılar. Yekta şaha kalkarak güçlü ön ayaklarını adamlardan birinin kafasına indirdi. Adam, boş çuval gibi yere düştü. Yekta geri dönerek arka ayaklarını savurdu. Darbe hedefini bulmadı ama iki adam niyet bozarak yerde yatan arkadaşlarını sırtlayıp olay yerinden uzaklaştılar.

Yekta daha sonra yerdeki sopaları ve iğneleri bir torbaya koyup çöpe attı. Olanların kimse tarafından bilinmesini istemiyordu. Kötülükler yayılmamalıydı. Dünyada kötülükler iyiliklerden daha çoktu. Kötülük yapmak kolaydı, zor olan iyilikti. Yekta şimdi zoru başarmıştı. Adamlar kaçmıştı. Belki bir daha kimseye kötülük yapmazlardı. Tekme yiyen adam yaşıyor muydu? Bunu bilemezdi. Adam yaşasa bile insanlar Yekta’yı kısa bir süre de olsa gözetim altına alırlardı. Bir, iki gün antrenman yapmamak, Yekta’nın Avrupa şampiyonu olamaması demekti. Bu durum Yekta’yı psikolojik olarak çökertirdi. Geride ondan birincilik bekleyen koskoca bir ülke vardı. Milyonlarca insanın hayali gerçek olmazdı. Yarış atı çiftliğinde arkadaşları vardı. Kendisine fikir bakımından büyük destek olan can arkadaşları. Ülke şampiyonluğu ödülü gibi, Avrupa şampiyonluğu ödülünü de arkadaşlarına verecekti. Güzelim altın kupalar iki tane olacaktı.

Avrupa şampiyonasında Yekta taktik gereği ilk 300 metreyi orta sıralarda geçti. Yavaş yavaş temposunu artıran Yekta 1000 metre geçilirken az bir farkla öndeydi. Son 500 metreye dört at yan yana girdi. Yarışın bitmesine 50 metre kala bir aralık dördüncü duruma düşmesine karşın, hınçla ileri atılarak ciğerlerini parçalarcasına gayret gösterdi ve yarışı kazandı. Yekta, Avrupa Şampiyonu olmuştu. Yekta, ülkesinde coşkulu bir şekilde karşılandı. Gazete, radyo ve televizyon haberlerinde hep Yekta vardı. Avrupa’daki yayın kuruluşları da Yekta’dan bahsediyordu. Aylar sonra Yekta’yı Amerika’da görüyoruz. O. New York’ta yapılacak Dünya Şampiyonası için buraya getirilmişti. Otoriteler tarafından birinci olmasına kesin gözüyle bakılan Yekta, ne yazık ki, Avustralya şampiyonuna geçildi ve ikinci oldu. Ödül töreninde dünya ikincisi Yekta gümüş madalya boynuna takılırken neşeliydi. Kolay değildi, bir yıldır pek çok yarış kazanmış, hep birinci olmuş, hiç geçilmemişti. Dünyanın en hızlı koşan ikinci yarış atı olmak nice yarış atının hayallerinin bile ötesindeydi. Gerçi dünya ikinciliği imkânsız değildi ama çok zordu. Yekta bu çok zoru başarmıştı.

Birkaç gün sonra Yekta’yı sıkıntı basmaya başladı. Geçen günler ona başarısını benimsetiyor, birinci olamamanın verdiği üzüntüyü artırıyordu. Giderek artan üzüntüye dayanamayan Yekta, New York’taki yarış atı çiftliğinden kaçarak Appalaş Dağları’na gitti. Yekta, Appalaş Dağları’nda gezerken ilerdeki çimenlikte otlayan vahşi atlar gördü. Bunlar Mustang atlarıydı. Yekta, onların yanına giderek: “ Merhaba, beni de aranıza alır mısınız? “ diye sordu. Mustangların başkanı olan Gera: “ Olur tabi, gel katıl bize arkadaş “ dedi. Yekta, Mustangların arasına katılıp, onlarla birlikte otlamaya başladı. İyiydi, güzeldi buralar, Mustanglarla kaynaşıverdi. Aradan bir saatten fazla zaman geçmişti. Başkan Gera, on kilometre ilerdeki çamlığa gidileceğini söyleyip, haydi, dedi ve koşmaya başladı. Yekta’nın katılmasıyla sayısı yirmiye ulaşan at sürüsü hızla yol alıyordu. Mustang atlarında en güçlü olan ve en hızlı koşan sürüye başkan olurdu. Orta sıralarda koşsun, sürüye başkan olsun? Böyle şey olmazdı. Sürü başı geçildi mi, başkanlığı kaybederdi. Şimdi Gera farklı şekilde önde koşuyordu. Diğer atlar Gera’ya yetişmek için çaba sarf ediyorlardı.

Yekta ise, hep son sıralarda koştu. Çamlığa varıldığında sadece iki atı geçmişti, yani Yekta 18. olmuştu. Yekta bunu kabullenmek istemedi. O, bir yarış atıydı ve kum veya çim pistte koşmaya alışkındı. Başkan Gera, on kilometre ilerdeki çamlığa gidiyoruz deyip fırlamış, diğer atlar da, onun peşine takılmıştı. En son koşmaya başlayan ise, ne oluyor, ne çamlığı diye düşünmesine bile fırsat kalmayan Yekta’ydı. Gerçi çim üstünde de uzun süre koşmuşlardı ama sonra taşlık bir araziden geçmişler, daha sonra çalılık ve ağaçlık bir yerde koşmak zorunda kalmışlardı. Mustanglar, daha önce defalarca gidip geldikleri bu yolu ezberlemişlerdi. Taşlıkta koşarken nereye basılması gerektiğini, çalılıktan, ağaçlıktan geçerken hangi yolun kestirme olduğunu biliyorlardı. Yekta bu sebeplerden dolayı her kilometrede bir adım gerilese on kilometrede on adım gerileyeceğini düşündü. Zaten Gera ile arasındaki fark işte o kadardı. Yekta, bir daha yarış pistlerine dönmedi. Hep dağlarda Mustanglar arasında kaldı. Geçen zaman genç Yekta’nın gücüne güç kattı ve Gera bir gün Yekta tarafından geçildi. Mustanglara başkan olan Yekta uzun yıllar başkan kaldı.

SON

Yazan: Serdar Yıldırım