bende çalışan anneyim arkadaşlar. oğlumu 40 günlükken bırakıp işe başladım. ona annem baktı ve içim hep çok rahattı, süper ananemiz var bizim. çalışmaya mecburdum, bu işte çok emeğim vardı ve mali müşavirlik hedefim vardı. elbette çok zordu, geceleri sabaha kadar emzirip, uykusuz kalıp işe gidiyordum. gün boyu aklım hep oğlumdaydı, çok özlüyordum onu ama yapacak bir şey yoktu. iş harici tüm zamanımı oğluma adadım. onunla oyunlar oynadım, şarkılar söyledim, sevgiyle disilin verdim.. çalışmayıp çocuklarına ilgisiz kalan anneleri gördükçe içimi rahatlattım, evet 24 saat oğlumun yanında değildim ama onun yanındayken herşeyimle onundum.. o bunu hissediyordu ve çok mutluydu. şimdi 5 yaşında akıllımı akıllı, terbiyeli ve sevgiyle büyüyen bir çocuk oldu.
bu arada 2 ay öncede kızım oldu..yine çalışmaya başladım. bu kez kendi iş yerim var ve bunun avantajlarını kullanıyorum. işe geç gidip, erken bırakıyorum. yine zor ama yine böyle olmak zorunda.
demem o ki bayanlar hiç vicdan azabı çekmeyin. boşuna üzmeyin klendinizi. şartlar çalışmanızı gerektiriyorsa eğer elde kalan zamanı en iyi şekilde planlayın. ben öyle yapıyorum. elbetteki bende yavrularımı kendim büyütmek isterdim, ne mükemmel onlarla beraber olmak ama bu benim için mümkün değil. olmayacak birşey için kendimi üzüp, yıpratırsam yavrularıma hiç faydalı olamam. sizde böyle olumlu düşünüp, kendinizi avutabilirsiniz.
Tweet
ÇALIŞAN ANNELER
Konu Seçenekleri
