Anlamayan var mı?

Malum, ben anne olunca anlayanlardanım. Yani, büyüklerimizin tabiriyle anlayanlardan... Fakat, yalnız bir anne ya da kendini yalnız hissetmiş bir anne olarak (inanın bu hissedişte eşimin bir falsosu yok!) bir kat daha anlayanlardanım!.. Zaten 1 yılı aşkın süredir bu başlık altında çiziktirip duruyorum. Haydi, bakalım şimdi neler anladığınızı anlatma sırası siz de, sevgili anneler, bekliyorum...

Ben su an 21 aylik bir anneyim. Kizimi kucagima aldigim ilk andan itibaren annem icin ne kadar degerli oldugumu anladim. Ara sira cikisirdim anneme niye bana karsi boylesin diye.... Aldigim cevap hep ayniydi " ANNE OLUNCA ANLARSIN" ben her ne kadar o zaman anlamasam da su an anneme sonuna kadar hak veriyorum. Kucukken asi olmaya neden hep babamla gittigimi de kizimin asi zamani geldiginde anladim. Cunku onun bacagina giren her ignede benim kalbime milyonlarcasi saplaniyor. Eminim ki ayni seyi annem de hissediyordu.

annelerimizi birakip gurbet ele gelince annemin degerinini o zaman anladim onu cok özluyorum.sesiini duymak icin hep ariyorum bebeklerim olunca anneligin kiymetini  o zaman anladim  kucuk bebegim anne sütü veriyorum o emerken cok a vci cekiyom cünkü isirdi yara oldu ben disimi sikarken onu emdiriyom annelik buymus dedim cocugu icin katlanniyor o aciya dedim ben o zaman anladim anne olmanin kiymetini saygilar..................

tabiiki canim hosgeldinnnnnnnnnnnnnnn