doğum sonrası sosyal hayata dönüş

Merhabalar Özlem Hanım. Uzun bir yazı olacak biliyorum ama içimi dökmem lazım, kusuruma bakmayın…3,5 yıllık evliyim ve 5 aylık bir oğlumuz var. Ben iletişim mezunuyum ve evlenmeden önce özel bir kanalda günde neredeyse 20 saate yakın çalışıyordum ve bu yoğun tempoya rağmen hak ettiğim karşılığı alamıyordum. Maalesef işimi çok sevsem de o şartlarla çalışamayacağımı düşünerek ayrıldım ve sonra evlendim. Memurluk sınavına girdim, iyi puan aldım ama hala 3 yıl geçmesine rağmen bir yere atanamadım. Memurluğu istememin nedeni en azından saati parası belli bir iş ve dolayısıyla evime eşime ve bebeğimiz olduğunda ona daha çok vakit ayırabileceğimi düşünmemdi. Asla ev hanımı olamam derdim, ben evde kalamam bir şeyler yapmalıyım derdim. Bebek olana kadar istediğim bazı kurslara gittim ama nereye kadar… Şartlar beni ev hanımı yaptı.5 ay önce bebeğimiz doğdu.3. ayına kadar kolikti ve tek başına o zor dönemi atlatmaya çalıştım. Eşim işten fırsat buldukça yardım etmeye çalışıyordu ama yakınımızda hiçbir akrabamız, yardım edecek hiç kimse olmadığı için yalnızdım. Şimdi bebeğim iyi ama ben kendimi iyi hissetmiyorum. Kafam çok karışık… Ben hep böyle evde temizlikçi, aşçı, bakıcı olarak mı kalıcam diye düşünüyorum. Oğlumun hayatta yalnız olmasını istemediğim için birkaç sene sonra kardeşi olsun diyorum ama bu seferde o olursa kesinlikle eve kapanıp kalırım diyorum.Birde eşim….. Eşim maalesef çocukluğunun büyük kısmını yetiştirme yurdunda geçirmiş. Kendisi çok iyi kalpli birisi, insanlara yardım etmeyi çok sever. Ama bir aile ortamında büyümediği için iletişim konusunda nasıl davranması gerektiğini bilemiyor. Bir sorun olduğunda tamamen onu yok sayarak kaçıyor ama sorunu bu şekilde davranarak büyüttüğünü ona bir türlü anlatamıyorum… Çocuk yetiştirme konusunda da çok fazla fikir ayrılıklarına düşücez gibi geliyor.Şimdi bile oğlumuz çok ağladığında ona kızıyor otorite kurmaya çalışıyor minicik bebeğe.Onu çok seviyor ama kendisi küçükken görmediği için ona nasıl davranması gerektiğini kestiremiyor.O böyle davrandıkça bende daha çok üzülüyorum…İster istemez ona kızıyorum.  Kısacası mutlu anneler mutlu bebekler yetiştirir biliyorum ama nasıl mutlu olabilirim bilmiyorum.Bazen hava almak istiyorum çıkıp saatlerce yürümek ama bebeği bırakabileceğim hiç kimse yok.Kapana kısılmış gibiyim…Kendimi esaret altında gibi hissediyorum çoğu zaman ve böyle hissedince de suçluluk duyuyorum.Çünkü eşimi ve bebeğimi seviyorum. Bu kısır döngü hep böyle sürüp gidecek mi peki?...Düşüncelerinizi paylaşırsanız sevinirim.En azından yalnız olmadığımı hissetmekte belki iyi gelir…..