Depresyon ve ayakta kalma zorunluluğum

Zor günler geçiriyorum...Ağlasam ve sessizce sessizliği dinlesem yararı olacak belki ama inanın imkansız.Depresyonda olduğumu farkındayım ve yardıma ihriyacım var biliyorum.Çünkü seneler evvelde depresyona girmiş,ilaçlarla atlatmıştım.Yine o günlerdeki gibiyim;sürekli bi yorgunluk hali,ağlama isteği ama ağlayamama ve iştahsızlık.Birkaç lokmayı bile zorla yiyorum ve midem bulanıyor.Şuana dek hiç istifra etmedim,etmek istemiyrum çünkü ardı arkası gelmeyecek biliyorum.Çünkü yıllar evvelde böyle olmuştu.Çocuklar olmasa çoktan bırakmış olurdum kendimi biliyorum.az kaldı ha düştüm ha düşücem.Sıkıyorum kendimi,içimde bi titreme...Ağlamak ve bağırarak çığlık atmak istiyorum.Yardıma ihtiyacım var ve yalnızım...Yarın bi psikiyatriye gidicem.Ne önerirsiniz...