Çalışan veya çalışacak olan anneler...

   Merhaba arkadaşlar. 
Haluk Bey emin olun içimizi döküp rahatlamak için ve karşılaşılan sorunları deneyimli annelerin daha kolay nasıl çözdüklerini bilmemiz açısından bu bölüm tam süper olmuş. Ben daha önce bu konuda bir yazı yazmıştım ama madem burada da bu konuyu açtınız buraya da yazsam çalışan annelerin gizli hüzünlerine destek vermiş hissedeceğim kendimi. 
Ya bu arada ben de forumu okumaya başladım ve tuannacım yazını okumaya başlarken ağladım. Sen ne yaptın güzelim? Üzme kendini nolur canım.

İşte o yazı : 
Umarım accık katkım olur siz çalışan ve biz çalışacak annelere...

Ben de bu konuya çok takılan bir anneyim. 30 Temmuz 2008 tarihinde işe başlayacak olmama rağmen şimdiden o sendromu yaşamaya başlamıştım. Ama şimdi kendimce bir Polyannacılık oyunu geliştirdim. Bunu da utanmadan anlatırım söylerim ben 4 yaşımdan itibaren yetiştirme yurdunda büyüdüm. Bebek sevgisi veya çocuk sevgisi nedir hiç bilmedim ve inanın itiraf ediyorum ki bebeğim elime gelene kadar kedilerimi daha çok sevdiğim için utanan biriydim. Hamileliğimde bile anne olmaktan çok korkardım. Ama neymiş bu annelik ki herşeyi anlamaya başladım. İntihar eden anneme çok kızmaya başladım. Allah kimseyi annesiz bırakmasın.Size de tavsiyem bu sendromdan çıkmak için benim yöntemimi denemenizdir.
Şöyle bir düşünün... Bebişinizle siz hafta içindeki günlerde 4-5 saat aktif zaman geçirebilirsiniz. Hatta hafta sonlarında tüm gün onunlasınız. Siz işe gittiğinizde yine onun annesisiniz. Döndüğünüzde ona yine sevginizi fazlasıyla verebileceksiniz.

Bir de şöyle düşülelim. Yurtlarda büyüyen anne sütünden tatmamış, sevgiye aç ve hatta bunun yanında izlediğiniz üzere dövülen çocuklar... Onlar ne yapacak? Onlar hayatları boyunca o eksikliği hep hissedecek. Benim doğum anında ve sonrasında şiddetle annem olsa dediğim gibi ya da üniversite sınavına girerken keşke bana destek olan bir annem olsaydı dediğim gibi. O nedenle ne olur üzülmeyin. Şanslı olduğunuzu hissedin. Hem sizin de hayatınızı ileride emekliliğinizde idame ettirmek için ayrıca sosyal olmak için çalışmaya ve iş yaşamına çok ihtiyacınız var. Her zaman sizden kötü durumdakileri düşünmek belki biraz bencillik gibi görünebilir ama ben de o kötü durumun ortasındaydım ama şimdi hayatın bana verdiği aileden dolayı manevi olarak iyi bir yerde olduğumu düşünüyorum. O nedenle geçmişi aşabilmenin verdiği mutlulukla hayatı yaşamaya çalışıyorum.
Sizlere farklı bir açıdan bakmanız için yazdım umarım faydası olabilir. Bu sendromu çok iyi anlayabiliyorum ve bu yöntemle çözeceğimizi düşünüyorum. Teşekkürler.
Duygu.

Yazar	Mesaj Konu Arama Konu Seçenekleri Yanıt Yaz Yeni Konu Oluştur Konuyu Yazdır Çeviri Konu
duygu07 Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Elmas Üye Kayıt Tarihi: 03 Eki 2007 Konum: Antalya Durum: Aktif Değil Puanlar: 7479	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 01:28
	Merhaba arkadaşlar. Haluk Bey emin olun içimizi döküp rahatlamak için ve karşılaşılan sorunları deneyimli annelerin daha kolay nasıl çözdüklerini bilmemiz açısından bu bölüm tam süper olmuş. Ben daha önce bu konuda bir yazı yazmıştım ama madem burada da bu konuyu açtınız buraya da yazsam çalışan annelerin gizli hüzünlerine destek vermiş hissedeceğim kendimi. Ya bu arada ben de forumu okumaya başladım ve tuannacım yazını okumaya başlarken ağladım. Sen ne yaptın güzelim? Üzme kendini nolur canım. İşte o yazı : Umarım accık katkım olur siz çalışan ve biz çalışacak annelere... Ben de bu konuya çok takılan bir anneyim. 30 Temmuz 2008 tarihinde işe başlayacak olmama rağmen şimdiden o sendromu yaşamaya başlamıştım. Ama şimdi kendimce bir Polyannacılık oyunu geliştirdim. Bunu da utanmadan anlatırım söylerim ben 4 yaşımdan itibaren yetiştirme yurdunda büyüdüm. Bebek sevgisi veya çocuk sevgisi nedir hiç bilmedim ve inanın itiraf ediyorum ki bebeğim elime gelene kadar kedilerimi daha çok sevdiğim için utanan biriydim. Hamileliğimde bile anne olmaktan çok korkardım. Ama neymiş bu annelik ki herşeyi anlamaya başladım. İntihar eden anneme çok kızmaya başladım. Allah kimseyi annesiz bırakmasın.Size de tavsiyem bu sendromdan çıkmak için benim yöntemimi denemenizdir. Şöyle bir düşünün... Bebişinizle siz hafta içindeki günlerde 4-5 saat aktif zaman geçirebilirsiniz. Hatta hafta sonlarında tüm gün onunlasınız. Siz işe gittiğinizde yine onun annesisiniz. Döndüğünüzde ona yine sevginizi fazlasıyla verebileceksiniz. Bir de şöyle düşülelim. Yurtlarda büyüyen anne sütünden tatmamış, sevgiye aç ve hatta bunun yanında izlediğiniz üzere dövülen çocuklar... Onlar ne yapacak? Onlar hayatları boyunca o eksikliği hep hissedecek. Benim doğum anında ve sonrasında şiddetle annem olsa dediğim gibi ya da üniversite sınavına girerken keşke bana destek olan bir annem olsaydı dediğim gibi. O nedenle ne olur üzülmeyin. Şanslı olduğunuzu hissedin. Hem sizin de hayatınızı ileride emekliliğinizde idame ettirmek için ayrıca sosyal olmak için çalışmaya ve iş yaşamına çok ihtiyacınız var. Her zaman sizden kötü durumdakileri düşünmek belki biraz bencillik gibi görünebilir ama ben de o kötü durumun ortasındaydım ama şimdi hayatın bana verdiği aileden dolayı manevi olarak iyi bir yerde olduğumu düşünüyorum. O nedenle geçmişi aşabilmenin verdiği mutlulukla hayatı yaşamaya çalışıyorum. Sizlere farklı bir açıdan bakmanız için yazdım umarım faydası olabilir. Bu sendromu çok iyi anlayabiliyorum ve bu yöntemle çözeceğimizi düşünüyorum. Teşekkürler. Duygu.

incimercan Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Üye Kayıt Tarihi: 03 Eyl 2007 Konum: Ankara Durum: Aktif Değil Puanlar: 125	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 09:07
	benimde mustafam bugün tam 3 ayını doldurdu. şubatta tekrar işe başlıcam.. benim işim biraz daha iyi öğlene kadar çalışıyorum o saate kadar zaten uyuyor bebişim ama nilgünün yazısıyla dağıldım ya.. sanki o ayrılma vakti gelmiş çatmış gibi oldu.. off ya çok zor.. ALLAH HEPİMİZE SABIR VERSİN.. Düzenleyen incimercan - 16 Kas 2007 Saat 09:08

yasemint Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Üye Kayıt Tarihi: 11 Eki 2007 Konum: Konya Durum: Aktif Değil Puanlar: 5	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 10:17
	benimde 8 aylık bir kızım var 6,5 aylıkken çalışmaya başladım.O zamana kadar çok düşündüm ayrılmayı ama sırf onun geleceği için ; çocuk yurtlarındaki çocukların durumunun daha kötü olduğunu düşünerek işimden ayrılmadım.hala ona kendi istediğim gibi bakamadığım için üzülüyorum ama işimden ayrılmadığım içinde memnunum.zor oluyor ama ALLAH bütün çalışan annelere kolaylık versin

Nilgün1 Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Elmas Üye Kayıt Tarihi: 15 Kas 2007 Konum: İstanbul Durum: Aktif Değil Puanlar: 5921	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 11:11
	Burda omuz omuza, üzüntülerimizi paylaşa paylaşa, dağıtacağız bu melankolik halimizi.

duygu Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Kıdemli Moderatör Dedektifler Odası Başkanı :) Kayıt Tarihi: 20 Mar 2007 Konum: İstanbul Durum: Aktif Değil Puanlar: 7116	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 12:15
	Ben oğlum 8,5 aylıkken işe başladım. Açıkçası çok zor oldu. Çok üzüldüm. Bakıcıların eline oğlumu bırakıp gitmek o kadar zor geldi ki. Oğlum da çok bilinçli bir çocuk... Herşeyin farkında. Arkamdan az ağlamadı. Protesto için yemek yemedi. Akşam eve geldiğimde emmek bile istemedi. Tam 1 hafta bana küstü :)) Çok zor günler geçirdik ikimiz de. Annem olmasa ne yapardım bilmiyorum. Şu an annem ve bir de bakıcı var. Birlikte bakıyorkar. Haftada 4 gün çalışıyorum. 1 günü süt izni olarak kullanıyorum. O dört koca gün geçmek bilmiyor. Artık eve gelince oğlum sevinç çığlıkları atıyor, gülücükler dağıtıyor. Hatta annem kapıdaki anahtar sesini duyunca o yöne doğru emeklemeye çalıştığını söylüyor... Her anne gibi bebeğimi çok seviyorum. Her saniye yanımda olmasını istiyorum. Ama yaşamda annelik dışında bir takım rollerimiz var ve mecburen günün belirli bir bölümünde ayrılıyoruz. Onunla geçirdiğim birkaç saati verimli geçirmek yani ona bol bol sarılmak, fiziksel temas ve göz teması kurmak, ona sevgimi elimden geldiği kadar vermek için kullanıyorum. Anneciğim de çalşan bir anne ve beni maalesef 40 günlükken bırakıp işe gitmiş. Onun tecrübelerinden de çok yararlanıyorum. Düzenleyen duygu - 16 Kas 2007 Saat 12:16

irme Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Elmas Üye En Şen Üyemiz,Avrupai Pamuk Prensesimiz! Kayıt Tarihi: 15 Kas 2007 Konum: İzmir Durum: Aktif Değil Puanlar: 8306	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 13:39
	haklısın duygu,biz belkide eski kanunlara göre biraz daha şanslıyız,çünkü bende çalışan anne çocuğuydum ve annemde hep der ben seni 40 günlükkken bıraktım,sen 6 ay evdeydin genede şükret diye..
	Pamuk Prensesin Annesi...

duru Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Altın Üye "Yiğit ve Efe'nin Annesi" Kayıt Tarihi: 11 Mar 2007 Durum: Aktif Değil Puanlar: 2226	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 13:44
	bende çalışan anne çocuğuyum,annem 3 sene önce emekli oldu ama bunun eksiklerinden çok faydasını hissettim ben,elbette çok zorlukları da oldu ama örneğin bu sayede ortaokulda tüm yemekleri yapmayı öğrenmiştim ve anneme yardımcı oluyordum,temizlik alışveriş fatura ödeme bu tür işler herzaman olmasa da zaman zaman bana düşerdi,bunları öğrenemem sayesinde bekar evimde ve evlendikten sonrada hiç zorlanmadım.


irme Üye Profili Özel Mesaj Yolla Üyenin Mesajlarını Bul Arkadaş Listeme Ekle Elmas Üye En Şen Üyemiz,Avrupai Pamuk Prensesimiz! Kayıt Tarihi: 15 Kas 2007 Konum: İzmir Durum: Aktif Değil Puanlar: 8306	Gönderim Zamanı: 16 Kas 2007 Saat 13:53
	haklısın durucum,çalışan annelerin çocukları genelde yanlız olduklarından çok erken yaşta sorumluluk almayı öğrendikleri için ileriki yaşlarında daha az zorlanıyorlar.Mesala benim kardeşimle aramda 5 yaş var,ben ilkokulson sınıftayken o anaokulundaydı ve annem işte old.için öğleden sonraları ona baktığımı hatırlaıyorum,yemek ısıtıp,bazende annemde gizli patates kızartıyodum öğlen onu uyutup,evi toplıyodum, annem geldiğinde sofrayıda kurmuş oluyodum Allah razı olsun şuandada benim en büyük yardımcım annem,ee tabii emekli olunca...
	Pamuk Prensesin Annesi...