öncelikle ilginize çok teşekkür ederim..
kendimi o kadar yalnız hisediyorum ki anlatamam. bu durumu ne kendi ailkeme ne de onun ailesine açamıyorum. sorunlar büyümesin diye, sonuç olarak da hep içime atıyorum. eşimle kaç kez paylaştım, nişanlıyken konuştuk her şeyi zaten. ben fazla görüşme taraftarı değilim dedim. o da yeteri kadar görüş yeter dedi. yani haftada bir olsun yeter. şimdi o da yetmiyor. bunu hatırlatınca da hiç bişey demiyor.
onunla ne zaman paylaşsam bu durumu olay gerginleşiyor. çünkü eşim olarak beni yanına değil, hemen karşısına alıyor. suçlamaya başlıyor. sonra da ben de tarışmanın havasında sesimi yükseltiyorum normal olarak. sonra da ben senin kocanım, çocuk gibi azarlama beni diyor. kapıdan girerken karşılayıp elindeki poşeti almayınca sorun oluyor, daha neler neler...
geçen gece canım çok sıkkındı mesela.. içim sıkılıyoır yav dedim, ne dedi biliyo mususnuz?
asıl benimkinin sıkılması lazım dedi... ne kastetti artık siz düşünün. sürekli imalı konuşmalar falan.. sonra gönlümü almaya çalışıyor ama nafile...
yaptığım temizliğe bahane...
işte böle..
ne yapacağımı şaırdım...
bazen diyorum ki isteyim tayinimi, çocuk da olmadan bitsin bu iş..
gideyim başka diyarlara..
ama ona da cesaretim yokk..
anlayacağınız pek iyi değilim...
sevgilerimle..