30 undan sonra anne olmak

   Belki bu başlığı okuyunca anne olmanın yaşı mı olur diyebilirsiniz. 

Evet, olmayabilir ama her doğuranda Anne olmayabilir... 

Bu düşüncemi destekleyen bir sürü olaylar her gün gazete ve televizyon haberlerinde yer alıyor maalesef. O yüzden Anne olma vasfı çok başka bir şey. 

Üstelik otuz yaşınızı aşmışsanız ve şu anda tüm dünyanıza sahip olan biricik yavrunuza zahmetle kavuşmuşsanız, içinizde barındırdığınız küçük de olsa bir KEŞKEniz bulunmaktadır... 

Neden mi keşke? 

Keşke... Çünkü canımdan can olan bu canın kokusunun, sevgisinin, gülüşünün, sevişinin tadına bu kadar geç kalarak değil de daha önce kavuşarak varabilseydim. 

Keşke... Çünkü şu anda bebeğimle geçirdiğim her anın, her salisenin paha biçilemeyecek kadar kıymetli olabileceğini bilebilseydim de nice boşa geçen senelerin yerini onunla doldurabilseydim. 

Keşke... Çünkü; daha genç yaşımda ne bileyim mesela 25 gibi daha dinç, daha sabırlı,daha aktif,daha enerjik çağlarımda kuzucuğuma daha faydalı olabilseydim. 

Mesela, sabahın köründe uyandığında gözlerimin içine minik bir kedi yavrusunun sevimliliğiyle bakarak onunla oynamamı istediğinde, yorgun olacağıma hemen silkinip ondan daha dinamik bir halde minik kuşumu şaşırtabilsem. Çok çabuk enerjimi tüketmeyip daha uzun zaman isteklerine cevap verebilsem. 

Ama geçen zamanı KEŞKE geri getirebilseydim ömrümde bir tek bunu değiştirirdim. 

Hatta şunu bile düşünüyorum zaman zaman.''Kızım 20'li yaşlarına geldiğinde yani genç bir kız olduğunda ben 50 küsür yaşlarda olacağım''. Acaba o yaşımda kızımın isteklerine cevap vermekte onun dünyasını yakalamakta zorlanacak mıyım? 

Ona yetişemediğim zamanlarda üzülecek miyim? Keşke daha genç anne olsaydım da isteklerine yetişebilseydim mi diyeceğim? 

Bazen de bu karamsar düşüncelerimi yıkacak, elimde bulunan bu mücevherin kıymetini bilmemi sağlayacak duygular sarıyor kalbimin etrafını. 
Diyorum kendi kendime ''Ya bu mini minnacık ellerin senin yüzünde gezinen sıcaklığını, saçlarınla oynarken yaşadığın hazzı, gülümsediğinde duyduğun mutluluğu, o beşiğinde mışıl mışıl uyurken hissettiğin huzuru tatmasaydın? 

Ya bu müthiş mucizeyi hiç yaşamasaydın? 

Kendisi minnacık ama hayatında kapladığı kocamannnnn yeri ya hiç olmasaydı? 

Her şeyden önemlisi, Ya hiç Anne olmasaydın? 

İşte o anda dehliz gibi koca bir boşluk sarıyor ruhumu. Onun varlığının olmayışını düşünmek büyük bir acı yaşatıyor kalbime, göz pınarlarım çağlayan misali akmaya başlıyor, boğazımda yutkunamadığım bir yumruk tıkanıyor. 

Ve o zaman diyorum ''İster geç kalmış ol ister erken davranmış ol Anne olabildin ya! 

Bunu tadıyorsun ya! 

Bu saadeti yaşıyorsun ya! 

Her gün yeni bir şey öğrenmeye başladığını gördüğünde heyecanlanıyorsun ya! 

Ona kavuşabildiğin için şükrediyorsun ya! Gerisini boşverrrr... 

Kim ömür biçebilmiş ki kendine sen biçmeye kalkıyorsun? 