Günlük yaşamın karmaşasında 'mucize' olduğumuz bilgisinden uzak yaşıyoruz. Bebeğimizi kucağımıza aldığımız andaysa bu bilgiyle yeniden ve çok çarpıcı bir şekilde yüz yüze geliyoruz. 'Anne-baba olunca anlama' serüvenimiz de böylece başlıyor. Peki, anladığımızı nasıl uyguluyoruz? İşte kişisel bir deneyimden notlar...

Bu serüven öyle bir serüven ki eğer kalbimizi dinlersek, bize de her an mucize olduğumuzu hatırlatıyor. Bebeğimiz bir mucize, bir zamanlar biz de anne ve babamızın kucağında şimdi bizim kucağımızdaki gibi bir bebektik, biz de mucize gözüyle bakılıp büyütüldük. Şimdi biz anne-baba olduk ve bizler hala bir mucizeyiz, bu gerçek hiç değişmedi; sadece çoğu kez bu gerçeği unutarak yaşar olduk.
İşte, 'Anne Olunca Anladım Projesi' adı altında gazete sayfası, internet sitesi ve televizyon programıyla yola çıkmamın en önemli nedenlerinden biri de buydu: Mucize olduğumuzu hatırlamak ve bebeklerimizi büyütürken kendimizi de büyütmek.
EBEVEYNLİK, KALP AĞRISI
Bu büyüme yolculuğunda her gün anne-baba olarak ne çok kalp ağrısı çektiğinizi, yüreğinizin her an nasıl da pırpır ettiğini biliyorum: Hem kendi annelik deneyimlerimden biliyorum hem de 6 yıldır sizlerle olan kalpten kalbe paylaşımlarımızdan biliyorum. Bugün ben de sizlerle benim için çok özel bir paylaşımda bulunmak istiyorum. Kızım, 13 Mayıs itibariyle 10 yaşında oluyor ve 10'lu yaşlar beni çok heyecanlandırıyor; 'Ne çabuk büyüdü' diyemeyeceğim, çünkü şöyle bir bakınca yıllar çabuk geçti gibi görünse de aslında biz ebeveynler için durum hiç de öyle değil. Onun adına her an bir karar vermek, bir seçim yapmak zorundasınız. Ve her an adına bir karar verdiğiniz varlık evladınız, sizin en değerliniz; kolay değil...
Bu eğitim yılının başında biz de ailece Duru ile ilgili çok önemli bir seçim yapmak zorunda kaldık. Kızım, 4 yıldır okul korosunda görevli ve bu yıl FMV Işık İlköğretim Okulları Korosu '6. International Choir Festivali'ne katılma kararı almış.
Dolayısıyla, aileleri izin veren ve masrafları da karşılanılan koro öğrencileri, üç gün Bratislava, iki gün de Viyana'ya gidecekler. Ve isteyen veliler de bu gezide yer alabilecek.
EVLAT ADINA KARAR
Önce Duru'ya sorduk, 'Evladım, gitmek istiyor musun?' diye... Cevabı, 'Evet isterim, fakat kararınız olumsuz olursa da üzülmem' şeklinde oldu. Zamane çocuğu işte! Belli etmemeye çalışsak da bu kararı verme aşamasında babası da ben de önce panikledik. Tamam, arkadaşlarıyla ve öğretmenleriyle birlikte gidecek, bazı veliler de yanlarında olacaktı; 'Fakat henüz 10 yaşında bile değil, uygun olur mu?' diye düşündük. Bu arada Duru, geçen yıl iki haftalık Geleceğin Yıldızları Yaz Gelişim Kampı'na katılmış, oradan çok da memnun ve bireyselliğini kanıtlamış olarak dönmüştü.
Uzun lafın kısası, kızımız beş günlük bir yurtdışı gezisine okulu adına katılacaksa ve bunun onun kişisel gelişimine en üst düzeyde katkı sağlamasını istiyorsak, bir kere anne ve babasının yanında olmaması -bizim aile dinamiklerimiz açısından- daha yerinde olurdu. Önce anne ve baba olarak bu konuyu netleştirdik; sonra da 'Tamam' dedik; 'Kızımız 4 yıldır okul korosuna zaman ve emek veriyor, onu bu geziye göndermemek uygun kaçmaz, gitmeli...'
GİTME VAKTİ YAKLAŞTIKÇA
Bu arada, bir taraftan psikolog, pedagog arkadaşlarımızı arayıp görüşlerini almaktan da geri durmadım...
Sonunda aylar geçti, hazırlıklar yapıldı, yumurta kapıya geldi, yanına bir cep telefonu da vererek, henüz 4. sınıf öğrencisi olan biricik yavrumuz Duru'yu 26 Nisan'da Slovakya'ya yolcu ettik! Fakat, ne yalan demeli, gitme tarihi yaklaştıkça içimdeki anksiyeteyi bir ben bilirim! Evlat bu, kolay değil... 4,5 yaşından beri birtakım küçük ayrılıklar yaşamış olsak da ya ben ya da babası yanında oluyordu; bir de geçen yaz iki hafta kampa gitmişti işte... Fakat o 2 haftalık zaman diliminde de burnumun direğinin sızısını yine ben bilirim...
Lafı uzatmayayım, geçen haftalarda çocuklara sınır koymak konusunu ayrıntılı olarak işlemiştim ya, işte iş dönüp dolaşıp çocuğa sınır koymak meselesine gelip dayanıyor.
Bu beş günlük süreçte Duru ne yaptı, biz anne-baba olarak ne yaptık, haftaya kaldığım yerden devam etmek istiyorum. Benim, bizim özelimizde ne olup bittiğini anlatmak için değil; her an çocuklarımız adına verdiğimiz kararların, çocuklarımızın gelişimini olumlu ya da olumsuz nasıl da etkilediğini daha net görebilmemiz için...
Sevgili anne arkadaşlarım, hepimizin 'Anneler Günü'nü sevgiyle kutluyor, her türlü paylaşımlarınızı beklediğimi hatırlatmak istiyorum... Annelik, babalık serüvenimiz bir gün değil,her gün kutlu zaten...