Okullar tatil, çocuklar evde. Hava sıcak, anneler ne yapalım? Nasıl vakit geçirelim derdinde. Böyle olunca da alış-veriş merkezleri, parklar anne-çocuk dolu. Evde belli bir süre geçiyor, sonra doğru sokak. Buraya kadar her şey çok normal.
Çocuklar tüm yıl okulda belli bir disiplin içindeydi, biraz olsun rahatlamak hakları. Saat hesabı yapmadan oynamak, parkta koşmak, bisiklete binmek, arkadaşları ile vakit geçirmek, sinemaya gitmek, sevdiği aktivitelere katılmak… Bunlar benim de önem verdiğim konular. Amaaa bunlar sorumsuzluk ve saygısızlıkla karıştırılınca bu nokta benim sınırım oluyor.
Oğluş , Mayıs 2013 de okula başladı ve hiç ara vermedi. Hal böyle olunca “dinlenmek onun da hakkı” dedim ve okula ara verdi. Haftanın iki günü sabahtan iki saat yüzme kursu eğlenceli bir aktivite olarak yaz programında yerini aldı. Kalan zamanlar içinse bol açık hava diyerek park bizim için olmazsa olmaz haline geldi. Üç haftadır pek mutlu.
Tabii parkta her zamankinden fazla vakit geçirince, farklı farklı kişiler, aileler ve çocuklarla rastlaşıyorsun. Kimi çocuk ve aile gayet saygılı, duyarlı davranış gösterirken kimileri ise “oğluma ve bana” doğru gelmeyen davranışlar içinde olabiliyor.
Sabah serinliğini fırsat bilerek evimizin yakınında bulunan parka gittik. Genellikle akşamüstleri tercih etsek de bir değişiklik yapalım dedik. Parkta 4-5 çocuk vardı. Kerem hemen kumun üstüne kovasını, küreğini, kepçesini çıkardı. Kumları doldurup inşaat çalışmasına başladı. Kerem’den daha büyük olduğu belli olan bir erkek çocuğu yanına geldi. Yerde duran küreği alıp diğer köşeden kum getirmeye girişti. Anneannesi olduğunu öğrendiğim bayan hemen, “Arda’ cım, arkadaşından oyuncakları ile oynamak için izin aldın mı?” diye sordu. Arda ya kalmadan bizim bücür “oynayabiyiy” dedi. İkisi hemen yol çalışmasına başladı. Bir kum getiriyor, diğeri taş, biz de hanımla kısacık sohbet ediyoruz. Hanım, emekli öğretmenmiş. Yaz olduğu için torununa bakmak üzere gelmiş. O sırada bir ağlama sesi parkı inletti. 3-4 yaşlarında bir erkek çocuğu ile annesi parka doğru geliyordu. Belli ki bir pazarlık söz konusuydu ve uzlaşma sağlanamıyordu. Genç anne çocuğun kolunu çimdirdi. Çocuğun ağlaması daha da arttı. Yanımdaki anneannenin yüzü değişti ve “Ardaaa yanıma gelir misin?” diye seslendi. “Arda’cım bak yine o çocuk geldi. Lütfen 5 dk.sonra eve gidiyoruz” dedi. Bana dönerek durumu açıklama gereği duydu. “Kaç gündür parktayız. Ne zaman bu anne ve çocuğu gelse ya Arda’ya ya da başka çocuğa zarar verip ağlatıyor. Anne ise gayet duyarsız.”
Arda ve anneannesi gitti. Kerem yalnız başına oynamaya devam ediyordu. Adının Aras olduğunu öğrendiğimiz çocuk gerçekten de gelir gelmez 2 yaşlarında sakin sakin oynayan kız çocuğunu ittirdi. İnanılası değil ciddi ciddi geldi ve ittirdi. Kız çocuğunun annesi “Bak o daha çok küçük lütfen sen kendin oyna” diyerek kızını kucağına alıp sakinleştirdi. Aras elle tutulası olmadığını davranışlarıyla hemen belli etti. Kaydıraktan diğer annelerin nidaları eşliğinde yüzü koyun kaydı. Ayakta salıncağa binerek sallanmaya başladı. Tabii oğluş bunu gördü. “Anne salıncakta böyle sallanılmaz demi?” dedi. Tüm bunlar olurken genç anne bankta oturmuş sigarasını yakmış, telefonu ile konuşmaktaydı.
Kerem’in oyuncakları Aras’ın görüş alanına girince hızla koşturdu ve kovadaki kumu alıp oldukça yukarıdan döktü. Etraf tozlandı. “Lütfen kumu bu kadar yukarıdan dökme bak etraf toz oluyor” dedim. Beni dinlemediği gibi ayakları ile kumları etrafa saçmaya başladı. Tabi başta oğluşum olmak üzere diğer çocukların gözleri yaşlandı. Yine sakin “Lütfen bak arkadaşlarını rahatsız ediyorsun, kumları saçma” dedim. Sanki o sözleri başka birine söylüyormuşum gibi kepçenin içindeki kumu da kollarını havaya kaldırarak dökünce benim ses tonum değişti. Daha sert bir şekilde “Lütfen diğer köşe de gidip kumla oynar mısın?” dedim. Tarzım değildir bir başkasının çocuğuna böyle davranmak. Ancak kabul edilesi tavır olmayınca da duramam. Annesine baktım telefon konuşması devam.
Aras ikazlara alışmış belli ki tavrı değişmedi. Etraf toz duman. Diğer bir anne, “Yeter ama yine geldin buranın huzurunu bozdun” dedi. Aynı bayan bana dönerek, “Hayatımda bu kadar rahat bir anne görmedim. Bu çocuk yokken sakin sakin oynuyordu çocuklar, şimdi ortalığın haline bakın, hepimiz rahatsız olduk” dedi. Aras hızını almıştı. Nasıl koşturuyor, cimcime kıza çarpacaktı ki resmen sıyırdı. Bu kez kız çocuğunun annesi sakin kalamadı. “Sen bu parktan gitsene!” deyiverdi. Aras’ın annesi, bayana sert bir bakışla cevap verdi. Ancak, Aras’a hiçbir uyarı, açıklama, konuşma falan yapma gereği duymadı. Benim de canım sıkıldı. Kerem’e “Canım 5 dakika sonra eve gidelim olur mu?” dedim. Daha biz oğluşla konuşurken “Küüüüüt” diye bir ses. Aras bizim minik kıza bu kez kötü çarptı ve kız öyle bir düştü ki. O an tüylerim diken diken oldu. Zaten minik kızın annesi sinirliydi bu kez Aras’a değil, annesine dönerek, “Madem yetiştiremiyorsun bari insan içine sokma” diye bağırdı. Anne üzülüp özür dilemesi gerekirken, “Burası park, çocuk enerjisini tabii burada atacak” dedi.
Minik kızın canı çok yanmış olacak ki sakinleyemedi. Yanımdaki suyu götürdüm elini yüzünü yıkadı annesi. Kolonyalı mendille ellerini sildik. Anne hala sakinleyememişti. “Ayy kendimi nasıl kötü hissettim, söylediğim söz için lütfen kusuruma bakmayın. Ben, Ege Üniversitesinde doktorum. Yıllık izinde olduğumdan 4 gündür buraya geliyoruz. Her gün bu çocuk sorun çıkarıyor. Artık tutamadım kendimi, anlayacağı seviye bu!” Bir anda parkta gergin bir hava oluştu. Bizler çocuklarımızı oynasın, eğlensin, sosyalleşsin, keyif alsın diye parka getirmiştik. Oysa bir anne durumu nasıl da farklılaştırdı. Çocuk değil anneydi bence bunlara neden olan. Sınır koymayınca, örnek olmayınca bu sahneler yaşandı. Çocuklar ailelerin aynası. O çocuk için de üzüldüm. Gördüğünü yansıtıyor sonuçta.
Sevgi dolu, saygılı, erdem sahibi çocuklar yetiştirebilmemiz dileğiyle…
