Pofu’yu ilk gördüğümde henüz 2 aylık bir bebekti. O sıralarda çalıştığım dergideki arkadaşlardan biri Pofu’yu, diğeri de kardeşi Pamuk’u sahiplenmişti. Fakat, bu sahiplenme çok kısa sürdü; bir baktım, Pofu’cuk işyerinin bahçesinde yapayalnız. Hemen alıp eve getirdim, 2 ay sonra da kardeşi Pamuk katıldı aramıza.
Bu güzel yavru kediler, meslekdaşlarımızın kedileri olan Hülya ile Paşa’nın ikinci döl yavrularıydı. Pofuduk Hatun ve Pamuk Paşa isimlerini onlara ben koydum. Pofu, sarı-kızıl renkte ve dişiydi. Pamuk ise beyaz ağırlıklı ve erkek. Aile oluvermiştik işte!
Bir yaşlarına yaklaşırken Pofu ile Pamuk da aile oluverdi, Pofu’cuk birbirinden güzel 4 yavru kedi doğurmuştu. Hem de bir gece sabaha karşı benim yatağımda! Meğer kediler en güvendikleri yerde yavrularlarmış. İlk yavrusunu doğurduğunu görünce, ben de doğuma katıldım ve Pofu’ya yardım ettim, Pamuk da doğum boyunca başucundaydı.
Sanırım ben, doğum mucizesini tam olarak Pofu’nun doğurma hikayesine tanıklık ettiğimde farkettim. Ve ölüm olayının kaçınılmazlığını da iki hafta kadar önce bana yine Pofu’cuğum hatırlattı. 16 yıldır, neredeyse bir evlat gibi bakıp büyüttüğüm, yol arkadaşlarımdan biri olan Pofu’yu ne yazık ki, kaybettim!..
Son 1aydır halinde tavrında bir gariplik vardı, üzerine bir ağırlık çökmüştü, gözleri “Ben artık gidiyorum, hazırlanın” der gibi bakıyordu. Çok yaşlıydı tabii, ama insan sevdiklerini kaybetmeye yaşı kaç olursa olsun hazır olamıyor ki...
Ve Perşembe akşamı Pofu ölmeye yattı. Cumartesi gecesi sabaha karşı da öldü. 2 gün boyunca Pofu’yu sevdim, onunla hellalleştim. Sağlıklı, uzun ve mutlu yaşadığını düşünerek kendimi teselli etmeye çalıştım. 7 yaşındaki kızım Duru da “Pofu ölmesin, onu çok seviyorum” diyerek ağladı. Bu, Duru’nun ölümle ilk tanışmasıydı. Kızıma da Perşembe akşamından itibaren Pofu’nun artık gitmek istediğini, her canlının doğup büyüyüp yaşlanıp öleceğini anlattım.
Cumartesi günü, ailece Tuzla Rehabilitasyon Merkezi’nin hayvan mezarlığına gittik ve Pofu’cuğumuzu gittiği yerde mutlu olmasını dileyerek uğurladık...
Siz de evinizde hayvan beslemiyorsanız bile, hayvanlara bir şekilde destek olun ve çocuklarınıza mutlaka hayvan sevgisini öğretin. Aşılama ve hijyen kurallarına dikkat edilmek şartıyla, hamileyken ya da bebekliyken hayvanınızı evden ayırmanıza hiç gerek olmadığını da lütfen bilin.
